Του Χρήστου Μωυσίδη

Το 1959 κυκλοφόρησε το «Άξιον εστί» του Οδυσσέα Ελύτη, σύμφωνα με τα λόγια του οποίου, η ποιητική αυτή σύνθεση αποτελεί διαμαρτυρία για το άδικο. «Της Δικαιοσύνης Ήλιε Νοητέ» χάραξε στο χαρτί και το 1964 οι λέξεις αυτές πέταξαν για πρώτη φορά, έχοντας για φτερά τις νότες του Μίκη Θεοδωράκη και οδηγό την ξύλινη φωνή του Γρηγόρη Μπιθικώτση. 

Εδώ και εξήντα χρόνια σιγοφτερουγίζουν στην ψυχή χιλιάδων Ελλήνων, ενόσω σε κάθε ευκαιρία γεννιούνται από στόματα πνιγμένα από το άδικο. Λες και ασφυκτιούν και τα ίδια, ανήμπορα να αντέξουν το βάρος του αδικείν. 

Όσο προχωράμε κοινωνικοπολιτικά προς μια απομόνωση, τόσο σε κάθε ευκαιρία συνάθροισης δεν θα επιβεβαιώνεται μόνο η διαχρονικότητα του στίχου, αλλά οι λέξεις θα αποκτήσουν την αδιαπραγμάτευτη σαγήνη που ασκούν στις μάζες τα ευκαιριακά viral σουξέ. Αυτό ακριβώς είναι που πρέπει να αποφύγουμε. Πρέπει να ξέρουμε για ποιον λόγο σιγοτραγουδάμε ή βροντοφωνάζουμε κάτι. Να έχουμε πρώτα κάνει μια ενδοσκόπηση, πριν εκφράσουμε την αποστροφή μας απέναντι σε αυτά που εξελίσσονται γύρω μας. 

Ο ήλιος της δικαιοσύνης είναι νοητός και κατά συνέπεια δεν ερείδεται μοναχά στους γραπτούς κανόνες δικαίου ενός κράτους, αλλά και μέσα στον καθένα μας, αποκτώντας υπόσταση μόνο όταν το δίκαιο γίνεται καθημερινή πράξη από τις μονάδες που ζητούν να σκορπίσει το φως του, δηλαδή εμάς. 

Το ένστικτο της επιβίωσης μας ωθεί στο να φωνάξουμε και να αναζητήσουμε τη Δικαιοσύνη που έχει χαθεί, μα έχουμε και εμείς ευθύνη. Λίγο η τσέπη που πια μοιάζει τρύπια, για να καλύψει τις ανάγκες μας, λίγο η κοινωνική απομόνωση λόγω των ψηφιακών κοινωνικών δικτύων, μας οδηγούν σε εκρήξεις που δεν είναι πάντοτε σαφές, ούτε σε εμάς τους ίδιους, σε τι αποσκοπούν. 

Η αλλαγή δεν έρχεται μέσα σε μια στιγμή και με ένα μεγάλο άλμα, αλλά βήμα βήμα. Ίσως το πρώτο εξ αυτών θα μπορούσε να είναι, να ανακαλύψουμε βαθιά μέσα μας τι αναζητάμε πραγματικά. Και αφού το εντοπίσουμε, να το προσφέρουμε εμείς πρώτοι στον διπλανό μας, αναλαμβάνοντας το ρίσκο να μην μας το επιστρέψει, έχοντας ταυτόχρονα καθαρή τη συνείδησή μας, πως βάλαμε τη μικρή προσωπική πινελιά μας στον ήλιο που κάποτε φαντάστηκε ο Ποιητής.