Μέρος 2o

Στην αρχή είπα στον μπαμπά πως μου λείπουν οι φίλοι μου. Με ρώτησε αν θέλω να τους μιλήσω κι εγώ αμέσως βρήκα ευκαιρία και ζήτησα να μιλήσω με τον Λευτέρη.Κάπως άλλαξε το πρόσωπό του, όταν του το είπα. Σαν να είχε δαγκώσει δυνατά τη γλώσσα του, μαζί με το μήλο που εκείνη την ώρα μασουλούσε!

“Θα δούμε αγόρι μου”,  μου είπε.
“Σε παρακαλώ μπαμπά, πάρε τηλέφωνο τον μπαμπά του!”
Για να μην μακρηγορώ (αν και με τόσο χρόνο στη διάθεσή μου δεν μου φαίνεται και κακή ιδέα!) τον έπεισα!
Κι έτσι βρέθηκα να μιλάω με τον μπαμπά του Λευτέρη. Μου είπε πως ο Λευτέρης είναι καλά,
πως είναι στενοχωρημένος και πολύ θυμωμένος που δεν μπορεί να παίξει στην Παιδική Χαρά (ξέρετε, αυτό το “γύρω-γύρω” το λατρεύει!).
“Κι εμένα μου λείπει η Παιδική Χαρά!’ του είπα. “Έχει δίκιο ο Λευτέρης να θυμώνει!”
Μου υποσχέθηκε πως την άλλη ημέρα θα μιλούσα με τον Λευτέρη στο τηλέφωνο.
Στην αρχή δεν αναγνώρισα τη φωνή του. Σαν να είχε ρουφήξει ένα τέρας όλη του την ενέργεια (όπως στο ηλεκτρονικό που παίζω).
– Γεια σου Λευτέρη
– Γεια
– Ο Μένιος είμαι!
– Ναι
– Τι κάνεις;
– Καλά
– Εγώ τώρα παίζω με τα τουβλάκια μου, εσύ;
– Διαβάζω τα κόμικς
– Θέλεις να μιλήσουμε αύριο από τον υπολογιστή να μου τα δείξεις;
– Εντάξει
Κι έτσι ξεκινήσαμε να μιλάμε μέσα από την οθόνη του υπολογιστή.
Νομίζω πως αυτό το μακριά πιο πολύ εμένα ενοχλεί παρά εκείνον. Σαν να έρχεται πιο κοντά όταν μου μιλάει από μακριά!
Την πρώτη φορά που είδα το πρόσωπό του τρόμαξα. Είχε ένα μεγάλο, κόκκινο σημάδι στο δεξί του μάγουλο.
– Τι έπαθες;
– Το γύρω-γύρω. Το γύρω-γύρω
– Ούτε κι εγώ βγαίνω έξω
Σταμάτησε και με κοίταξε κάπως λοξά, όπως συνηθίζει όταν μιλάει σε κάποιον.
Μήπως νόμιζε ότι μόνο εκείνος δεν μπορεί να πάει στην Παιδική Χαρά; Ή στο σχολείο; Ή στα αγγλικά του;
– Κι εσύ δεν έχεις γύρω-γύρω;
– Κι εγώ, Λευτέρη. Κανείς. Πρέπει να μείνουμε όλοι μέσα, για να μην αρρωστήσουμε από αυτή την κορώνα!
Με κοίταξε και πάλι. Προσπάθησα να του εξηγήσω ότι αυτή η γρίπη κάνει τον λαιμό να πονάει και ανεβάζουμε πυρετό, γι’ αυτό και καθόμαστε μέσα.
Δεν του αρέσει του Λευτέρη ο πυρετός, το θυμάμαι από πέρσι που είχε αρρωστήσει και είχε φοβηθεί τόσο πολύ, που χτυπούσε τα χέρια του συνέχεια για πολύ καιρό.
– Όμως, Λευτέρη, εμείς θα προσπαθήσουμε να μην έχουμε πυρετό. Γι’ αυτό θα μείνουμε σπίτι!
Κι εγώ δεν πηγαίνω σχολείο, κανείς… Ούτε ο Βαγγέλης, ούτε ο Αναστάσης, ούτε η Έλενα, ούτε και η Βασιλική!
Εκείνος άρχισε να μιλάει για τα κόμικς του.
“Καλό σημάδι!” σκέφτηκα. Ίσως να σκέφτεται όσα του είπα (θυμάστε τη δασκάλα του Λευτέρη την κυρία Μυρτώ; Συνεχίζει να έρχεται στο σχολείο μαζί του και μου έχει μάθει ένα σωρό πράγματα).
Τι πράγματα; Θα σας πω την επόμενη φορά!

Εσείς μην ξεχάσετε να δηλώσετε συμμετοχή στον διαγωνισμό μας!
Μπείτε στη σελίδα των Εκδόσεων Κομνηνός και κερδίστε το βιβλίο με τις πρώτες μας περιπέτειες!

Το σκίτσο είναι του μικρού Αναστάση.