Μέρος 3o

Κανονίζουμε κάθε ημέρα να βρισκόμαστε την ίδια ώρα. Τώρα που όλα γίνονται αλλιώς, με βοηθάει πολύ κάποια πράγματα να μένουν ίδια.

Για τον Λευτέρη δε, είμαι απολύτως σίγουρος, από τα λίγα πράγματα για τα οποία έχω τέτοια σιγουριά!

Αλλά και οι συναντήσεις μας είναι σχεδόν ίδιες.

Μιλάμε περίπου όση ώρα κάνει η μαμά ν’ ακούσει αυτόν τον κύριο Σωτήρη “της”, που βγαίνει στην τηλεόραση, μα γιατί τόσος χαμός γι’ αυτόν τον κύριο;

Πρώτη μου φορά βλέπω σούπερ-ήρωα με άσπρα μαλλιά και γυαλιά!

Πρώτα λέμε τα νέα μας και μετά μιλάμε για τα κόμικς του Λευτέρη.

Συνήθως δεν προλαβαίνω να μιλήσω για τα δικά μου παιχνίδια. Αλλά το έχω μάθει πλέον αυτό για τον Λευτέρη.

Δεν είναι ότι δεν με αγαπάει. Επειδή με αγαπάει θέλει να μου μιλάει για όσα του αρέσουν!

Στο τέλος λέμε “αντίο!”. 

Την προηγούμενη εβδομάδα σκεφτήκαμε και κάτι άλλο.

Το σπίτι του Λευτέρη βρίσκεται στο βουνό απέναντι από το σπίτι μας. Αν σηκωθώ καλά-καλά στις μύτες των ποδιών μου, μπορώ και το βλέπω.

Κανονίσαμε, λοιπόν, και κάθε βράδυ στις 9:30 ανάβει εκείνος τον φακό του κι εγώ τον δικό μου και παίζουμε με το φως.

Κάνουμε στρόγγυλα και ίσιες γραμμές και όταν κουραζόμαστε αναβοσβήνουμε μια-δυο φορές τον φακό και αποχαιρετιόμαστε.

Έχει και μια ησυχία έξω που μου φαίνεται πολύ ξένη.

Είχα συνηθίσει σε κόρνες, ζόρικα μηχανάκια και φωνές, αλλά αυτό το φως που μου στέλνει ο Λευτέρης, κάνει την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά!

Είμαι καλά, είναι καλά και δεν θα κρατήσει αυτό για πάντα. Δεν σας κρύβω, όμως, πως αυτή η σκέψη δεν μου αρέσει και τόσο πολύ!

Θα μου λείψει αυτή η νέα μας συνήθεια, όπως θα μου λείψει και το ότι για πρώτη φορά είμαστε όλοι μαζί στο σπίτι.

Θα μου λείψει που η μαμά είναι πάντα εδώ με το ζεστό φαγητό της και ο μπαμπάς που, αν και συνεχίζει να δουλεύει στον υπολογιστή του, έχει πια χρόνο να παίζουμε επιτραπέζια και να κάνουμε παζλ!

Χθες όμως έγινε κάτι που για μια φορά ακόμη έφερε τα πάνω κάτω… 

ΤΟ ΣΚΙΤΣΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ ΜΙΚΡΟΥ ΑΝΑΣΤΑΣΗ.