της Αγγελικής Μπομπούλας

Όποιος νιώθει την ανάγκη να πιάσει μολύβι και χαρτί ή να πατήσει τα πλήκτρα του υπολογιστή, ακόμη και ο πιο αδαής περί τα λογοτεχνικά, και να τα συνδέσει με την καρδιά και με τον νου, ώστε οι σκέψεις, η πλοκή και τα συναισθήματα να μετατραπούν σε λέξεις, φράσεις, πλέξιμο ιστορίας και τελικά σ’ ένα ολοκληρωμένο έργο, δηλαδή διήγημα εν προκειμένω, κάπου είδε ή άκουσε για τη φωτιά και ένιωσε μέσα του αδήριτη την ανάγκη να τη σβήσει. Αυτά, παραφράζοντας τη φράση της σπουδαίας Γαλλίδας συγγραφέως Φρανσουάζ, που στην δεκαετία του ’50 στα 19 της, έγραψε το «Καλημέρα θλίψη» που αγκάλιασε τον πλανήτη κι έγινε παγκόσμιο best seller. Τελικά είναι σημαντικό να είσαι δημιουργός οποιασδήποτε Τέχνης και όχι απλά παρατηρητής των εντός κι εκτός γεγονότων , ανεξαρτήτως σε ποιο σκαλί της Καβάφειας σκάλας έφτασες, ακόμη και στο πρώτο σκαλί της ποιήσεως τη σκάλα, όπως αναφέρει ο ποιητής είναι μεγάλη δόξα, είσαι πολίτης εις των ιδεών την πόλι. Αυτό δεν σημαίνει ασφαλώς πως όποιος γράφει οτιδήποτε χρίζεται αυτόματα «συγγραφέας». Πρέπει να διανύσεις πολλά χιλιόμετρα, πρέπει να ματώσεις. Απαιτείται να έχεις αυτό το έμφυτο «κάτι», το χάρισμα,  το οποίο με προσήλωση , σκληρή πολύχρονη δουλειά  μπορεί να μεταλλαχθεί με την εσωτερική αλχημεία σε χρυσό, σε ένα άξιο λόγου έργο. Αρκεί ο κάθε δημιουργός να μη φθονεί το έργο του άλλου, να υποκλίνεται και να το θαυμάζει-αυτό απαιτεί  γενναιότητα και γενναιοδωρία-και να ανταγωνίζεται μόνο τον εαυτό του.

Να σκάβει αενάως τα βάθη της καρδιάς, τα έγκατα του νου για να μετατραπεί ο μπρούτζος σε χρυσάφι. Να κυνηγάς τα όνειρά σου, με τα πόδια στη γη και τα μάτια στον ουρανό, συνοψίζει συγκλονιστικά η Ελένη Αρβελέρ. Το να είμαστε ανοιχτοί στον κόσμο είναι συνώνυμο της δημιουργίας. Να τη μοιραζόμαστε. Είναι έγκλημα ψυχικό, ανθρώπινο, πολιτισμικό, τα έργα του νου και της καρδιάς να παραμείνουν κρυμμένα, παραπεταμένα. 

Το χάρισμα δεν δόθηκε σε σένα για να το χαρείς αυτάρεσκα, αλλά  να το δώσεις γιατί μπορεί να βοηθήσεις και κάποιους ανθρώπους-έστω και έναν-πέρα από τη συγκίνηση που μπορεί να γεννήσεις ή την αισθητική απόλαυση. Βαγγέλης. Έχεις χρέος προς τον εαυτό σου να ακολουθήσεις τον δρόμο σου, αν είναι αυτός. Να μην  είσαι ο συγγραφέας του ΣΚ, όπως έλεγε κι ο Χρήστος Οικονόμου, ένας από τους μεγαλύτερους σύγχρονους Έλληνες συγγραφείς της μικρής φόρμας, του διηγήματος. Αν δεν τα κοινοποιήσεις, μια ζωτική έλλειψη-τραύμα χάσκει στην ανθρωπότητα και τον πολιτισμό. Αρκεί κάτι να κυλά πηγαία από μέσα σου.

Τα χαμένα ταλέντα, τα πνιγμένα ταλέντα είναι έγκλημα κατά της ανθρωπότητας και του ανθρώπου, καθώς κάποιες υπάρξεις μένουν τραγικά ανεκπλήρωτες ως το τέλος. Στραμπούληγμα της ύπαρξης, θα το χαρακτήριζα.  

Πιστεύω πολύ στο «έκαστος εφ’ ώ ετάχθη». Αν εφαρμοζόταν, η ανθρωπότητα θα ήταν διαφορετική. Ακόμη καλύτερα, αν είσαι γεννημένος γι’ αυτό. Το ταλέντο είναι νόημα κι αποστολή κι ο συγγραφέας μια «διευρυμένη συνείδηση».    

Υπάρχουν άνθρωποι που διασχίζουν τη ζωή σαν υπνοβάτες και δεν τους αγγίζει. Ζουν επιδερμικά για τα ασήμαντα , αρκεί να περνάνε καλά. Φυσικά όλα χρειάζονται, η ζωή είναι πολύχρωμη, αλλά για έναν ανήσυχο και συνειδητό άνθρωπο δεν αρκούν, είναι ένα κουστούμι που δεν τον χωράει. Ούτε η γη συχνά δεν τον χωράει, αν έχει υψιπετή πετάγματα. Ζούμε σε μια αδυσώπητη εποχή. Είσαστε εσείς οι νέοι δημιουργοί η ελπίδα της, το άλας της γης. Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία. Ας τολμήσουμε εσείς κι εμείς οι παλιότεροι, για να πάρουνε τα όνειρα εκδίκηση. Να διεισδύσουμε στον χώρο της ομορφιάς, να είμαστε μέρος της. Να ερευνούμε, να ζούμε τη ζωή ως το μεδούλι, να δημιουργούμε. Κι ας έχουμε κάποτε σπασμένη μούρη. Κι ας ορθώνονται μπροστά μας ενίοτε τερατώδη εμπόδια. Είναι για να τα πηδάμε και να πηγαίνουμε ψηλότερα.  

Η ζωή είναι φωτοσκιάσεις. Αλλά δεν πρέπει ποτέ να χάνουμε τα μάτια από τον στόχο, που είναι η δημιουργία και το φως. Η καταστροφή είναι εύκολη, σε μηδέν χρόνο διαλύει τα πάντα, είναι η δύναμη της εντροπίας, το σκοτάδι. Η δημιουργία θέλει χρόνο, είναι ανοικοδόμηση εαυτού και κοινωνίας, είναι το φως. Δεν νομίζω πως έχουμε δίλημμα.