Σαν είχαμε το ίδιο χτυποκάρδι -πριν να γεννηθείς- με τρόμαζε ο θάνατος.
Τώρα με τρομάζει η ζωή.
Μου κόπηκε το γάλα από την απόγνωση και την πείνα.
Σε μια άγνωστη γλώσσα μιλούν για παράπλευρες απώλειες, στη γλώσσα μου
το λένε «μίσος» και «βαρβαρότητα», να πεθαίνουν τα παιδιά, να σκοτώνονται
οι άνθρωποι.
Όσο σε κρατούσα ακόμα ζεστό στην αγκαλιά μου, όλο μεγάλωναν, όλο
μάκραιναν τα μαλλιά και σε κοιτούσα να ταξιδεύεις σε άλλους τόπους, για να
γυρίσεις κάποτε στην πατρίδα σου, την πολυαγαπημένη.
Σε άκουγα να μου μιλάς για τα όνειρά σου, σε είδα να χαμογελάς για τις
ωραίες μέρες που περάσαμε.
Κι εγώ σιωπούσα σάμπως πεθαμένη και μου κρατούσες το χέρι και ήταν –
κρίμα- σαν να μη γεννήθηκες ποτέ.
Κι εγώ σιωπούσα πεθαμένη και σου κρατούσα το χέρι και είναι -κρίμα- σαν να
μη γεννήθηκα ποτέ.

Νικητούλα Καπελλάκη
Χανιά, καλοκαίρι 2024

ΑΜΗΧΑΝΙΑ

Πέφτεις το βράδυ, για να κοιμηθείς και θέλεις να

ονειρευτείς ό, τι δεν πρόλαβες στον ξύπνιο σου. Όταν ξυπνάς μεταμελείσαι για
τους απρόσκλητους εφιάλτες…

Ξεφλούδιζες, λέει, με μανία το φλοιό της Γης να χορτάσεις
την πείνα σου, να βρεις τον πυρήνα, να ξαναγίνει ο κόσμος όπως χιλιάδες
χρόνια πριν.

Να κρυφτείς στις κουφάλες των δέντρων, για να σωθείς απ’
τα θηρία. Στους κορμούς των δέντρων η φλούδα της πείνας… τα δέντρα
καίγονται σε συνέχειες.

Ύστερα φώλιασες στο τέταρτο πάτωμα ενός κτηρίου και
στον πέμπτο όροφο ενός ουρανοξύστη. Και τα δυο κατεδαφίζονται με
διαφορά δευτερολέπτων. Πάλι η φλούδα του ψεύδους… να φυλαχθείς απ’
τους ανθρώπους…

Ξυπνάς…
Θέλεις να μιλήσεις, να χαιρετίσεις, να τρέξεις μπροστά…
Οι κομμένες γλώσσες μιλούν για την ειρήνη, τα σακατεμένα χέρια κάνουν το
σήμα της νίκης, τα ακρωτηριασμένα πόδια βαδίζουν προς το μέλλον σε
ιστορικό χρόνο.

Ο πατέρας, ο πόλεμος, καταράστηκε τα παιδιά του… ή

φωτιά ή ένα ξεφλουδισμένο τίποτα.

Χανιά, 11/4/22
Νικητούλα Καπελλάκη