Της Μπρίμπου-Σταυράκης Ι. Ευστρατίας

Ήταν μια φορά κι έναν καιρό, σ’ ένα χωριό της Λέσβου ο Μήτσος, ο οποίος ήταν κάποιας
ηλικίας. Δεν είχε αποκτήσει δική του οικογένεια. Έπαιρνε αγροτική σύνταξη, αλλά είχε
εισοδήματα από κτήματα και ακίνητα. Δεν ήταν μέσ’ το δρόμο, είχε το καθετί του. Παρόλα
αυτά ήταν σπαγκοραμένος, υπολόγιζε την κάθε δεκάρα που ξόδευε.
Μάζευε τα λεπτά και τα δίλεπτα σ’ ένα σακουλάκι που του έδιναν για ρέστα, και μ’ αυτά
πήγαινε και ψώνιζε από το Μίνι Μάρκετ και το Αρτοποιείο της γειτονιάς του. Άμα τον
έβλεπαν οι ως άνω μαγαζάτορες, «άνοιγε η καρδιά τους» στην κυριολεξία.
-«Πάλι το παγκάρι λήστεψες, κυρ-Μήτσο;», τον ρωτούσαν, καθώς μετρούσαν τα
φραγκοδίφραγκα. Αυτός όμως σημασία δεν έδινε και συνέχιζε να κάνει τη δουλειά του.
Άμα πήγαινε να ψωνίσει έκανε πολλά παζάρια, χειρότερος από τους αθίγγανους γινόταν.
Ψάρια αγόραζε τα πιο μικρά. Καμιά φορά ο ψαράς πετούσε μικρά ψαράκια που δεν
πουλιούνται στις γάτες που μαζεύονταν γύρω από το αυτοκίνητό του κι αμέσως ο
γεροτσιφούτης έσκυβε και τα μάζευε. Ούτε τις γάτες δεν άφηνε να φάνε.
Γενικώς, τα τρόφιμα που ψώνιζε ήταν λιγοστά, καθώς επίσης και το κρέας, το οποίο έτρωγε
κάθε Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά και Πάσχα. Τα ρούχα του, παλιά ήταν και φθαρμένα. Του
έδιναν καμιά αλλαξιά από ρούχα κάποιου συγχωρεμένου. Οι κουβέρτες, τα προσκέφαλα
και τα σεντόνια του πάλι προέρχονταν από δωρεές χωριανών του και από ήταν κάποιου
συγχωρεμένου. Σιγά μην ξόδευε χρήματα για ρουχισμό.
Η θέρμανσή του, λιτή κι αυτή. Μια μικρή ξυλόσομπα είχε, την οποία άναβε όταν είχε πολύ
κρύο και να πει κανείς ότι αγόραζε ξύλα; Μάζευε από τα γύρω χωράφια κανά κλαδί, κανά
μικρό ξερό ξύλο ή κανά μικρό σανίδι. Μ’ αυτά ζεσταινόταν. Ε, μη θέλει και πολυτέλειες, ο
Χριστιανός! Προσπαθούσε να μην ξοδεύει πολύ ρεύμα και «πλουτίζει τη ΔΕΗ», όπως έλεγε
και δεν έλεγε ψέματα. Δίκιο είχε από μια πλευρά,, γιατί οι χρεώσεις του ηλεκτρικού
ρεύματος, λόγω ενεργειακής κρίσεως έχουνε φτάσει στα ύψη!
Στο καφενείο περίμενε να τον κεράσουν καφέ ή ρακί οι γνωστοί του. Αυτός να κεράσει;
Ποτέ, γιατί τα «καβούρια» που είχε μέσα στην τσέπη του δεν τον άφηναν. Πήγαινε στις
κολώνες της ΔΕΗ για να δει τι κηδείες και τι μνημόσυνα είχε, για να πάει να πιει καφέ
τσάμπα, καθώς και τα εδέσματα που δίνουν στον κόσμο για συγχώρεση. Παρακαλούσε να
πεθάνει κάποιος άνθρωπος για να πιει καφέ.
«Ο Τσάμπας ζει και βασιλεύει», ο γεροτσιφούτης, ο Γεροσκρούτζ! Όλοι στο χωριό τον είχαν
στο στόμα τους!
Άμα τον ρωτούσε κανείς γιατί δεν παντρεύτηκε ή όταν κάποιος του έλεγε αστεία ότι θα τον
παντρέψει, αυτός απαντούσε με σοβαρό ύφος: -«Γιατί να παντρευτώ; Για να βάλω
συνέταιρο στην τσέπη μου;».
Και ζούσε ένας κατσούφης, μαγκούφης, χωρίς νόημα στη ζωή του. Η μόνη του συντροφιά
ήταν το χρήμα. Με τους συγγενείς του δεν είχε και τις καλύτερες σχέσεις. Βέβαια, τ’ ανίψια
του περίμεναν πως και πως πότε θα φύγει από τούτον τον μάταιο κόσμο, για να τον
κληρονομήσουν!

Οι χωριανοί του αναρωτιούνταν για το πού ακριβώς έκρυβε τον γκαζοντενεκέ με τις λίρες!
Δυστυχώς δεν πέρασε λίγος καιρός κι ο σπαγκοραμένος, μπάρμπα-Μήτσος απεδήμησε εις
Κύριον!
Τότε ήταν που οι συγγενείς του έτρεξαν δήθεν για να τον θάψουν, αλλά και για να βρουν
τον κρυμμένο θησαυρό!
Κι όντως, υπήρχε θησαυρός! Ένας γκαζοντενεκές με χρυσές λίρες, κι άλλος ένας με κέρματα
και χαρτονομίσματα! Χώρια το σπίτι που έμενε και τα δυο σπίτια που νοίκιαζε, και χώρια τα
τρία του χωράφια!
Μάλωναν στην κυριολεξία για το ποιος θα κληρονομήσει. Ευτυχώς που είχε κάνει τη
διαθήκη του κι άφηνε ως κληρονόμους τους τρεις ανεψιούς του. Πάλι καλά, που ήταν
ξεκάθαρα το τι ακριβώς κληρονομεί έκαστος, διαφορετικά, θα είχαν σφαχτεί πάνω από το
μνήμα του!
Έτσι είναι. Άμα μαζεύει κανείς τον πλούτο, δεν προλαβαίνει να τον χαρεί, αλλά τον
ξεκοκαλίζουν οι κληρονόμοι του! Γι’ αυτό, μη μαζεύετε θησαυρούς επί της γης, αλλά εν
ουρανώ» όπως λέει και το Ιερό Ευαγγέλιο του Χριστού.
Τίποτε δεν παίρνουμε μαζί μας, άμα φύγουμε στον άλλο κόσμο. Με άδεια χέρια ερχόμαστε
και με άδεια χέρια φεύγουμε! Ας μη μαζεύουμε για τον Άγιο Πέτρο, διότι δεν μπορούμε να
τα δέσουμε με σχοινί και να τα μεταφέρουμε στην άλλη ζωή! Ζήστε τη ζωή, ζήστε το λεπτό!
Η ζωή φεύγει και δεν ξαναγυρίζει!