Της Αγγελικής Μπομπούλα

Ανάλυση- παρουσίαση της ποιητικής συλλογής “Για εκείνη… την πολύτιμή μου”, του Νικόλα Αθανασιάδη, με αφορμή την ποιητική βραδιά των εκδόσεων Κομνηνός (4 Μαΐου 2025 στο Εν Αιθρία).

Διάβασα και ξαναδιάβασα, ταξίδεψα υποκλινόμενη σε μια ιστορία απόλυτου, αρχετυπικού έρωτα.
Υφίσταται όμως η ιστορία στον ποιητικό λόγο;
Δεν γνωρίζουμε τίποτα για εκείνη, την Πολύτιμή του, καμία λεπτομέρεια για την όψη της, τα
ενδιαφέροντά της, καμία από τις ιδιότητες της και όμως νιώθουμε πως τα ξέρουμε όλα. Όλα μου,
όπως θα έλεγε κι εκείνος.
Είναι η Νεράιδα του, ένα πλάσμα μαγικό που με το ραβδάκι της μεταμόρφωσε τον μέσα και τον έξω κόσμο του.
Με τρόπο σχεδόν ηδονοβλεπτικό, κρατάω την ανάσα μου για ν΄αφουγκραστώ μέσα από τις
λέξεις, κραυγές και ψίθυρους, το υλικά του θνητού που γίνεται αθάνατος.
Από τι άραγε είναι πλασμένο το απόλυτο; Απεκδύομαι όλα μου τα χαρακτηριστικά, το σύνολο της
εμπειρίας μου για να διεισδύσω καθαρή στο όνειρο και την πραγματικότητα του απόλυτα ερωτευμένου ανθρώπου, σαν να μην είχα τίποτα δει, σαν να μην
είχα τίποτα ζήσει.
Εδώ δεν κυριαρχεί το δίπολο έρως/θάνατος, αλλά ο έρως/χωρισμός.
Ο Νικόλας Αθανασιάδης δεν αυτοπροσδιορίζεται ως
συγγραφέας ή ποιητής, αλλά τολμά να εισβάλλει στη
σκηνή με μόνη του ενδυμασία και ιδιότητα, αυτή του αθεράπευτα ερωτευμένου. Εξάλλου αυτό
υπήρξε μέχρι στιγμής το μοναδικό του βιβλίο, που αν εξέλιπε το
βασικό κίνητρο, να εκφράσει το εξαιρετικό βίωμα,
δυστυχώς πιθανά δεν θα έγραφε τίποτα άλλο.
Τελικά έγραψε, ευτυχώς.
Η γραφή που μοιράζεται σώζει και διασώζει την ίδια την ύπαρξη, η γραφή δικαιώνει εμάς, το
αντικείμενο του πόθου μας, τη ζωή μας. Η γραφή είναι το δακτυλικό της αποτύπωμα, η σφραγίδα
που τον έκαψε, τον στάμπαρε, τον ονομάτισε, τον έχρισε βασιλιά.
Με τη μαγεία της αλήθειας του, ξεγυμνώνεται
διανοητικά, ψυχικά και μας αποκαλύπτει τα μυστικά του μεγάλου έρωτα. Γιατί ο έρωτας με τα
ρόδα και τ΄αγκάθια του είναι για τους γενναίους. Με αφοπλιστική
γενναιότητα που γεννήθηκε και τον αφύπνισε από
αδήριτη εσωτερική αναγκαιότητα, ο Νικόλας
Αθανασιάδης σηκώνει την κουρτίνα, για να μας
επιτρέψει να διεισδύσουμε ακροπατώντας στα άδυτα του νου, του κορμιού και της ψυχής του, για
έναν μόνο λόγο. Να μας αφήσει ελεύθερους να περιδιαβούμε στο εσωτερικό ταξίδι του απόλυτου
έρωτα, για να μας συστήσει με περηφάνια την πρωταγωνίστριά του, που δεν έχει
όνομα, αλλά είναι Εκείνη, η μία και μοναδική Πολύτιμή του. Μας μυεί ξανά και ξανά στην
αλφαβήτα και τη γεωγραφία του πόθου, που εξαφανίζει κάθε γνωστό όριο.
Για τον Νικόλα Αθανασιάδη η ζωή χωρίζεται σε δύο μέρη. Στο πριν και στο μετά.
Σημείο καμπής η απρόσμενη έλευση/επέλαση της αγαπημένης του, με πάταγο που κατακερμάτισε
ακαριαία έναν τόπο βουβό και αδιάφορο, λούζοντάς τον με το φως της και την πανδαισία των
χρωμάτων της, χαρίζοντάς του γενναιόδωρα όλη τη γκάμα δυνατών και ανίκητων
συναισθημάτων.
Εν αρχή ην ο Πόθος που χώρισε τη γη από τα ύδατα.
Ασύλληπτα γενναιόδωρος εκείνος, έκθαμβος από το δώρο του θαύματος την ραίνει με μύρα.
Κίνητρό του να το εκφράσει και να μας συστήσει Εκείνη, γιατί ένας τέτοιος έρωτας ξεχειλίζει,
αρνείται πεισματικά να παραμείνει στην κρύπτη του.
Εκείνη τον χρίζει ποιητή για να την μάθουν όλοι. Γιατί Εκείνη είναι το Όλον, καταλαμβάνει
ανενδοίαστα και νομοτελειακά τη θέση του σύμπαντος του θεού.
Το ότι δεν μας αφήνει να την γνωρίσουμε δεν έχει καμία σημασία. Πώς να κατακερματίσεις το
Όλον; Νιώθουμε βαθιά την ανάσα της, τα θέλω της, τη φωνή και το
χαμόγελό της, το θολό της βλέμμα που μιλάει «είμαι δική σου», «Είσαι δικός μου», την
ουρανομήκη κραυγή της, που γεννά αδιάκοπα κόσμους.
Το άγνωστο γίνεται ακαριαία και ακατανίκητα οικείο, απαραίτητο για την ίδια την υπάρξη του.
Χωρίς Εκείνη απλά δεν υπάρχει. Κενό, μαύρος, αδιάφορος ο κόσμος του, ο κόσμος.
Δεν είναι μέσα του. Είναι το μέσα του. Εισβάλλει Εκείνη θηλυκός πορθητής για να αλώσει κάθε
εκατομμυριοστό της σκέψης του, κάθε χτύπο της καρδιάς του, κάθε
σπιθαμή του κορμιού του. Ο χρόνος έγινε αιώνιος.
Εάλω.
Τα έγκατα του νου, τα μύχια της καρδιάς, το αίμα του.
Μοναδικό σημείο αναφοράς, μοναδική καταφυγή του είναι του.
Ταπεινός αποκαλύπτεται διαρκώς. Ο μεγαλύτερος φόβος του γίνεται βεβαιότητα. Χλωμός ικέτης
ψελλίζει το αδιανόητο. Για το απέραντο που συρρικνώνεται και τελειώνει.
Τελειώνει ποτέ το απέραντο; Βάζει το δάχτυλο επί τον τύπο των ήλων, παραδέχεται το λάθος του
τον εγωισμό του απέναντί της, που την απόδιωξαν σε «άλλο κόσμο».
Η οδύνη του, άφατη, ο κόσμος παγωμένος.
Τον στοίχειωσε το αδιανόητο. Συνέβη. Είναι «χωρίς»
Εκείνη, είναι το «χώρια».
Διογκώνεται η ουσία του σ΄ αυτές τις δύο μισητές λέξεις. Εκείνος που λαβωμένος μα περήφανος
διέτρεξε τη διαδρομή του πόθου. Εκείνος που κάηκε, αλώθηκε, έλιωσε από αγάπη.

Το μυστήριο του έρωτα λειτουργεί κρυφά και υπόγεια κι έχει τους δικούς του νόμους. Ναι υπάρχει
το επάρατο ΤΕΛΟΣ. Τα θαύματα δεν διαρκούν συνήθως ως την
αιωνιότητα. Εκτός αν τα κουβαλάς μες στην ψυχή σου, οπότε δεν πεθαίνουν ποτέ. Γιατί η ψυχή,
όπως και το ασυνείδητο, είναι απέραντα, απεριόριστα, δεν γνωρίζουν χρόνο.
Νιώθει πλέρια ευγνώμων γιατί αξιώθηκε τη
συγκλονιστική εμπειρία, ενοχές για τα λάθη και τον
εγωισμό του. Πώς γίνεται εκείνος που γεύτηκε το
απόλυτο, να το γκρεμίσει; Φόβος, εγωισμός, τέρατα που ταλανίζουν την ανθρώπινη φύση
απέναντι σ΄ αυτό το κάτι που την υπερβαίνει.
Κι όμως ακολουθεί το πεπρωμένο μιας πλειάδας καρμικών ερώτων.
Ο Καθένας πια ακολουθεί το δρόμο του, αλλά οι ψυχές επικοινωνούν ακαριαία σαν τα
συζευγμένα σωματίδια, τα ερωτευμένα φωτόνια που κάποτε ήταν ένα. Στη συνέχεια χωρίστηκαν
στον άπειρο κόσμο, μα οι ψυχές τους είναι ενωμένες, νικάνε το χρόνο, τον χωρισμό, την
απόσταση. Έτσι δεν ηττώνται ποτέ. Ακόμη κι αν έρωτας φάντασμα είναι πια το κορμί της, για
Εκείνον, Εκείνη η Πολύτιμή του είναι ολοζώντανη μέσα του για πάντα.
Ποιος εξάλλου γεύτηκε τον έρωτα με τόσο πάθος κι έμεινε αλώβητος από τις πληγές του; Ποιος
γλύτωσε από το ένδοξο μαρτύριο, τις μαχαιριές και τους γκρεμούς του;
Παράσημα είναι οι πληγές για όποιον αξιώθηκε το ΑΠΟΛΥΤΟ.
Ολοζώντανη. Τίποτα δεν είναι, που να μην είναι Εκείνη. Είναι τα πάντα του. Ακόμη κι αν αυτά τα
πάντα του ποτέ δεν του έφταναν. Τέτοια αχόρταγη πείνα και δίψα του θεϊκού.
Αξίζει αυτό το βιβλίο να ανυψωθεί, να πάρει τη θέση του στον χώρο της ερωτικής ποίησης.
Και ο ποιητής ρέει αδιάφορος για την συγγραφική τύχη του, προσκολλημένος στο υπερβατικό του
βίωμα.
Για εκείνον μετρά η ζωή που την μετέτρεψε
σε Τέχνη υψηλού επιπέδου.
Όμως με την τέχνη του, Εκείνη, η Πολύτιμή του, πέρασε στην αθανασία.