Της Μπριμπού – Σταυράκη Ι. Ευστρατία

Την Παρασκευή 28 Φεβρουαρίου 2025, δύο έτη μετά το δυστύχημα της σύγκρουσης των
δύο τρένων στα Τέμπη, που έχασαν τη ζωή τους 57 άνθρωποι, έγινε το μεγάλο ειρηνικό
συλλαλητήριο, όχι μόνο στην πόλη της Μυτιλήνης, αλλά σε όλη την Ελλάδα και το
εξωτερικό, εκεί όπου υπάρχουν Έλληνες: στις Η.Π.Α., τον Καναδά, τη Λατινική Αμερική, την
Αφρική, την Ευρώπη, την Αυστραλία. Το κεντρικό σύνθημα των συλλαλητηρίων ήταν: «Δεν
έχω οξυγόνο».
Ακούστηκε η φωνή όλων μας, ώστε να μην ξαναγίνει τέτοιο μεγάλο δυστύχημα από
ανθρώπινη αμέλεια, από ύπαρξη κακοτεχνιών, από έλλειψη κατάλληλων υποδομών, από
την έλλειψη μέτρων ασφαλείας, καθώς και να αποδοθεί Δικαιοσύνη και να αποδοθούν
ευθύνες στους υπαίτιους του δυστυχήματος. Έγιναν συλλαλητήρια ως ένδειξη
συμπαράστασης στους συγγενείς των θυμάτων και των τραυματιών, του μοιραίου αυτού
δυστυχήματος. Και θα ακολουθήσουν κι άλλα μέχρις ότου αποδοθεί Δικαιοσύνη.
Απορώ και εξίσταμαι, για το πώς καταφέρνουν οι υπαίτιοι να κοιμούνται τα βράδια χωρίς
τύψεις και ενοχές, για τους τόσους ανθρώπους που έχασαν τόσο άδικα τη ζωή
τους, για τους τραυματίες που μέσα σε μια στιγμή είδαν να βαραίνει τη ζωή τους ένας
μόνιμος εφιάλτης;
Πώς είναι δυνατόν στο βωμό του χρήματος να θυσιάζονται ανθρώπινες ζωές, συνειδήσεις,
ηθικές αξίες, όπως η τιμιότητα, η δικαιοσύνη, η υπευθυνότητα, η αγάπη και η
αλληλοβοήθεια προς τον συνάνθρωπο, η αγάπη για την προστασία της πανίδας και της
χλωρίδας μιας περιοχής, για το περιβάλλον που καθημερινά ταλαιπωρείται από την
ανθρώπινη επέμβαση και επιπολαιότητα.
Δυστυχώς, με το χρήμα δεν πουλιούνται ούτε αγοράζονται όλα τα αγαθά του κόσμου. Η
ανθρώπινη ζωή αν χαθεί, δεν επανέρχεται και όσα χρήματα και αν εισπράξουν οι συγγενείς
των θυμάτων ως αποζημίωση, δεν θα είναι ποτέ αρκετά για να κλείσουν τις πληγές τους.