Της Αγγελικής Μπομπούλα

Ελλάδα μάνα μου
Κι Ελλάδα μητριά μου
Γροθιές κοπάνα μου
Κι ας είσαι η γιατρειά μου

Αέρι φύσα μου
Να διώξεις τους καπνούς μου
Φωτιά και λύσσα μου
Μετρώ τους οιωνούς μου

Στην επαρχία μας
Μα και στο κλεινόν άστυ
Πάρ’ τα πτυχία μας
Το όνειρο που ξεχάστη

Το Πανελλήνιο
Βιώνει μια τρέλα
Σε ένα επίνειο
Που σε τρομάζει «έλα»

Έλα και δώστα μου
Αυτά που μου χρωστούσες
Ελένη, Κώστα μου
Μολόγα τι ποιούσες

Σα μόνη σφάδαζε
Μες την πλατιά την κλίνη
Και ρούχα άλλαζε
Στον χωρισμό εκείνη

Που είν’ εσύ κι εγώ
Και είναι ο καθένας
Και θα διαρραγώ
Παρθενικός υμένας

Απ’ την ουτοπία μου
Και την ορθή μου κρίση
Απ’ τα τοπία μου
Ένα δάκρυ θα κυλήσει

Ακατανόητα
Τα λόγια και τα γέλια
Πόσο ανόητα
Σέρνονται σαν κουρέλια

Χωρίς οράματα
Δίχως ουράνιο τόξο
Με πόσα δράματα
Το γκρίζο μου θα διώξω

Ελλάδα-έρωτα
Της νιότης μου στεφάνι
Βράδια αφανέρωτα
Το δίπολο εφάνη

Και τώρα με πουλάς
Σ’ ανίερα παζάρια
Με κλέβεις, με γελάς
Με έπαιξες στα ζάρια

Ελλάδα σύντροφος
Που δεν μπορώ ν’ αλλάξω
Κι ας μην είσαι τροφός
Δε θέλω να πετάξω

Τα άγια χρόνια μου
Την άγρια βιωτή μου
Τη μωβ διχόνοια μου
Την κρίση τη σωστή μου

Ελλάδα μάγισσα
Με παίρνεις από πίσω
Ελλάδα άργησα
Να σ’ αξιολογήσω

Ορμή μου χόρτασα
Τ’ όνειρα να θηλάζω
Και δεν ξαπόστασα
Τους δρόμους μου αλλάζω

Το βέλος κυνηγάει
Τη γη και τα ουράνια
Και τώρα θα τρυγάει
Οργή και περηφάνια