Η Ανθή Παπαργυρίου, μέσα από το βιβλίο της Η διαδρομή των δύο παρά τέταρτο, μας παραδίδει ένα υβριδικό αφήγημα, που ισορροπεί ανάμεσα στο ημερολογιακό οδοιπορικό, την εσωτερική αναζήτηση και τη λογοτεχνική εξομολόγηση. Το κείμενο ακολουθεί την προσωπική πορεία μιας γυναίκας που αποφασίζει να εγκαταλείψει τη ρουτίνα και να ξεκινήσει ένα προσκυνηματικό ταξίδι στο Καμίνο ντε Σαντιάγο — το προσκήνιο, ωστόσο, αποδεικνύεται αφορμή για βαθύτερη ενδοσκόπηση.
Η συγγραφέας καταπιάνεται με υπαρξιακά ερωτήματα, με θεμελιώδεις ανθρώπινες ανάγκες: την ανάγκη για λύτρωση, αυτογνωσία, συγχώρεση. Η ηρωίδα, μέσα από τη σωματική δοκιμασία της πεζοπορίας, αναμετριέται με τα ψυχικά της τραύματα, τις απώλειες, τα λάθη και τις μνήμες. Η έννοια της μοναξιάς παρουσιάζεται όχι ως τιμωρία αλλά ως λυτρωτική διαδικασία, ενώ η συνάντηση με τον «Άλλον» – είτε αυτός είναι ταξιδιώτης, περαστικός, παιδί ή ηλικιωμένος – λειτουργεί ως καθρέφτης προσωπικών μεταμορφώσεων.
Δομή και ύφος
Το κείμενο είναι γραμμένο σε μορφή πρώτου προσώπου και εξελίσσεται αποσπασματικά, με μικρές σε έκταση ενότητες (σαν στιγμιότυπα ή «εικόνες»), που εναλλάσσουν σκηνές από το παρόν ταξίδι με μνήμες, εσωτερικούς μονόλογους και ποιητικές παρενθέσεις. Αυτή η δομή υπηρετεί τον σκοπό του βιβλίου: ο αναγνώστης δεν οδηγείται σε μια γραμμική πλοκή αλλά ακολουθεί την εσωτερική ροή της σκέψης της ηρωίδας. Υπάρχει συνειδητή αποφυγή της τυπικής αφήγησης· κυριαρχεί η διάθεση ενσυναίσθησης και προσωπικής μαρτυρίας.
Η γλώσσα της Παπαργυρίου είναι ρέουσα, ζωντανή, εναλλασσόμενη μεταξύ λυρικού ύφους και καθημερινής οικειότητας. Ενίοτε χρησιμοποιεί μεταφορές, ποιητικά σχήματα, ακόμα και υπερρεαλιστικές εικόνες («τα πορτρέτα μου μιλούσαν», «ο σάκος μου μου χαμογελούσε πονηρά»), που ενισχύουν το εσωτερικό τοπίο της ηρωίδας. Ο αναγνώστης διαβάζει σαν να ακούει – οι παύσεις, οι επαναλήψεις και οι ερωτήσεις προσδίδουν προφορικότητα και οικειότητα στο ύφος.
Το βιβλίο δεν στοχεύει στην εξιστόρηση ενός ταξιδιού, αλλά στη μεταφορά της εμπειρίας του, στην επικοινωνία συναισθημάτων και στιγμών. Δεν διεκδικεί αντικειμενικότητα, ούτε καταλήγει σε απόλυτες αλήθειες. Αυτό το χαρακτηριστικό αποτελεί και τη δύναμή του: ο αναγνώστης μπορεί να καθρεφτίσει τις δικές του αναζητήσεις και ευαισθησίες στη διαδρομή της αφηγήτριας.
Υπάρχουν στιγμές που η αφήγηση αγγίζει τα όρια του ψυχολογικού ημερολογίου, με έντονη συγκινησιακή φόρτιση, ωστόσο διατηρεί την αισθητική της ισορροπία χάρη στην αφηγηματική ειλικρίνεια και τη γλωσσική φροντίδα.