Κηρύγματα για δικαιώματα  

και υιοθεσία του φόβου και του μίσους 

Του Ιανού Δελφινόσημου

Τα κινήματα αφύπνισης και συμπερίληψης ήταν τα πρώτα μηνύματα της νέας εποχής του μετά αλλά η συνέχεια θα είναι επηρεασμένη από κάτι άλλο. Το me too, woke κ.λπ. δεν ήταν παρά οι επιφυλλίδες μιας άλλης εποχής και μπορεί να ήταν οι ενοχές του λευκού δυτικού άντρα, στην ουσία όμως ήταν η μεταβίβαση κάπου. 

Εμείς οι παλιοσειρές των γενεών, που ζούμε στο μεταίχμιο μεταξύ του πριν και του μετά, νιώθουμε ότι ο κόσμος έφτασε τα όριά του, ειδικά τώρα που οι απειλές έχουν πλησιάσει επικίνδυνα την πόρτα του σύγχρονου Ευρωπαίου. Κάποιοι, μάλιστα, δεν διστάζουν να μιλήσουν για το τέλος της Πομπηίας, και αν θέλετε και τη δική μου προσωπική άποψη, μπορεί και να βρισκόμαστε στο άνω άκρο της Μαλθουσιανής καμπύλης. 

Μπορούν κάποιοι να επηρεάσουν την εξέλιξη των πραγμάτων, μπορούν οι μορφωμένες ελίτ να δώσουν ώθηση και νέους ορίζοντες, αφού όλοι πια ξέρουμε ότι οι ιδεολογίες είναι κενή έννοια και αφού μόνο η ανάγκη έχει σημασία; 

Δεν μπορούν είναι η απάντηση, κυρίως γιατί υπάρχει ένα βάραθρο που χωρίζει τις γενιές και η μια δεν είναι συνέχεια της άλλης έστω με διαφορές. Κάτι που δεν ίσχυε κατά το παρελθόν, οπότε στα βασικά ζητούμενα υπήρχαν ομοιότητες. 

Οι άνθρωποι στην πορεία τους μέχρι σήμερα έφτιαχναν φανταστικές ιστορίες, για να μπορούν να επικοινωνούν και να καταλαβαίνουν τα ίδια πράγματα. Φαίνεται όμως ότι σήμερα αυτό δεν ισχύει. Τελειώνει η ιστορία λοιπόν, ή τελειώνει όπως την ξέραμε και τη θέλαμε; 

Τα κινήματα αφύπνισης και συμπερίληψης ήταν τα πρώτα μηνύματα αλλά η συνέχεια θα είναι επηρεασμένη από κάτι άλλο. Το me too, woke κ.λπ. δεν ήταν παρά οι επιφυλλίδες μιας άλλης εποχής και μπορεί να ήταν οι ενοχές του λευκού δυτικού άντρα, στην ουσία όμως ήταν η μεταβίβαση κάπου.  

Η δυτική κοινωνία βουτηγμένη στη μαλθακότητα βρίσκει θέματα να αυτομαστιγώνεται, αφού δεν μπορεί πια να αλλάξει και να βρει μια καινούργια ισορροπία.

Από την άλλη, οι άνθρωποι αρέσκονται να δέχονται εύκολα κηρύγματα για τα δικαιώματα και συγχρόνως μετακινούνται μαζικά στον φόβο, στο μίσος και καταλήγουν να είναι σαν ένα εκκρεμές που πάει από την ισότητα στο ρατσισμό και στην ξενοφοβία.

Το άτομο συνθλίβεται ανάμεσα σ’ αυτό που θέλει και σε μια πραγματικότητα που τις περισσότερες φορές είναι επώδυνη και γι’ αυτό προτιμά να πιστεύει αυτό που θέλει, και δέχεται εύκολα αυτό που του φυτεύουν στο μυαλό μέσα από την εξαναγκασμένη επαφή του με τον εικονικό κόσμο. 

Ο υπόλοιπος κόσμος προτιμά να μην σκέφτεται με όρους Δημοκρατίας όπως την ξέρουμε, προτιμά τους δυνατούς και ματσωμένους αρχηγούς, σε κοινωνίες που τα κινήματα και τα δικαιώματα δεν άνθησαν ποτέ μαζικά η καταπνίγηκαν και ξεχάστηκαν. Και βλέπουμε την ειρωνεία της υποκρισίας, να σκοτωνόμαστε στον δυτικό κόσμο για το δικαίωμα του μπεζ παπαγάλου να μην έχει φύλο, αλλά στην Ανατολή το θέμα αυτό έχει λυθεί, αφού δεν επιτρέπεται απλά η ύπαρξη του μπεζ παπαγάλου.  

Και μην μου πει κάποιος ότι θα έρθει σε αυτούς τους λαούς η ξαστεριά, γιατί δεν θα γίνει ποτέ, και μπορεί πιο εύκολα να πάνε κατευθείαν στην εποχή του μετά, χωρίς να ρωτηθούν, συν το γεγονός ότι ο πολύ νέος πληθυσμός τους είναι ήδη εκεί και τους περιμένει. 

Ο κόσμος αυτός δεν αντέχει να σταματήσει να αναπτύσσεται, γιατί τότε η εντροπία του συστήματος θα οδηγήσει στο τέλος όλων. Άρα, πάνε όλα μπροστά και το μόνο που γίνεται πια επώδυνα αντιληπτό, είναι η απόσταση μεταξύ αυτών που οδηγούν και αυτών που έπονται, να γίνεται χαοτική. 

Η άποψή μου για το μετά, είναι πως δεν θα είναι απλώς μια άλλη εποχή ανθρώπων, γιατί σε αυτήν δεν θα μετέχουν μόνοι αυτοί αλλά μια εποχή ανθρώπων και μηχανών.  

Ο Σαμ ΄Αλτμαν (CEO Open AI) δεν είναι απλώς ένας γκουρού της τεχνητής νοημοσύνης, είναι αυτός που θα φέρει τις μηχανές στην πρώτη γραμμή και κάθε έννοια από αυτές που ξέραμε μέχρι σήμερα θα χαθεί. 

Σήμερα, στο μεταίχμιο των γενεών βολευτήκαμε να μιλάμε με εκατό λέξεις όλες κι όλες, η Ζ γενιά μιλάει ήδη χωρίς φωνήεντα, μόνο φθόγγους και όλο αυτό θα καταλήξει σύντομα στην αφωνία και στο γρύλισμα. 

Η κοινωνία των ανθρώπων στην εποχή μετά δεν θα υπάρχει, μπορεί όμως η συνεργασία με τη μηχανή να φτιάξει το πιο υπέροχο έργο σε λογοτεχνικό επίπεδο, που όμως θα απευθύνεται σ’ έναν άλλο κόσμο πια.  

Αν η μηχανή του ΄Αλτμαν ανεχτεί να συνεργαστεί με τον άνθρωπο, μπορεί να οδηγήσει σε μια καταπληκτική εποχή. Αν όμως κυριαρχήσει πάνω σε αυτόν, τότε ακόμη κι αν γίνουν οι άνθρωποι μη θνητοί, θα είναι το τέλος της ιστορίας πραγματικά.  

Οι έννοιες του καλού, κακού, όμορφου άσχημου, δίκαιου κ.λπ., ήταν φανταστικές επινοήσεις, που με τη θρησκεία, την τέχνη και την επιστήμη βόλεψαν χιλιάδες γενιές, όμως χάνονται με πάταγο 

Έρχεται το μετά…