KΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟ ΤΟΞΟ ΤΟ ΟΥΡΑΝΙΟ
Κάτω από το τόξο το ουράνιο,
που παίρνει λάμψη από το σύμπαν το άγιο,
πόσες ψυχές ψάχνουν να βρουν
τον εαυτό που θ’ αγαπούν…
Περπάτησαν μες στη βροχή,
πάγωσε κι άλλο η ψυχή
κι έγινε πόνος και θυμός, η μοναξιά κι ο ρατσισμός,
δεύτερη φύση που με μιας
τρώει την πρώτη τσ’ ανθρωπιάς!
Πόσο ν’ αντέξει η ψυχή, σαν κάποιος την πυροβολεί,
σαν ξεμακραίνει ο ουρανός, ο δρόμος ο παντοτινός;
Και το ουράνιο τόξο πια,
αυτό που χρώματα σκορπά
και δίνει κλότσο στη ζωή…
«Θε μου, να μοιάζει μ’ απειλή»!
Με μπόρα άρχισε η ζωή,
μ’ ομίχλη γιόμισε η ψυχή,
σαν ένιωσε ανημποριά…
χωρίς κοινή περπατησιά, να ‘χει δυο βήματα ηχηρά,
χωρίς δυο χέρια να χτυπά
και παλαμάκια αποδοχής γύρω του, ολούθε να σκορπά,
σε κάθε όμορφο πολύ που ανθίζει εδώ,
σ’ αυτή τη γη!
Χωρίς δυο μάτια να μπορεί την ομορφάδα να χαρεί…
χωρίς μια στάλα να μπορεί ήχους ν’ ακούει μα κι ευχή,
τ’ αηδόνι να αφουγκραστεί, να γαληνέψει η ψυχή,
με μελωδίες, μουσική…
Χωρίς να είναι επιλογή, είναι και άσχημος πολύ
ούτε να τρέξει θα μπορεί από το βάρος στο κορμί,
είναι κι αντιπαθητικός, απρόσεκτος κι αδέξιος,
είναι ασταθής, ανιαρός, αδύναμος κι αλλιώτικος
και… είναι πάντα σιωπηλός…
«φάλτσος» σε όλα… ΑΧΡΗΣΤΟΣ…
Κι όπως τον «έριξε» η ζωή,
σκουρόχρωμο κι «ανεπαρκή»,
στο μονοπάτι της διαβάτη,
σε μια ζωή λαθρεπιβάτη…
κάθε ξημέρωμα μια μάχη, για της ζωής τον ακροβάτη…
Και μες στο «τσίρκο» είσαι κι εσύ,
τον βλέπεις να ακροβατεί,
στα «έτσι είναι η ζωή»…
μα… και στη λαχτάρα, να ξεκλειδώσει την αμπάρα!
Πόσο θα μείνεις θεατής,
αυτόν που αιωρείται να θωρείς;
Ένα σου βλέμμα περιμένει,
απ’ το σκοινί για να κατέβει,
στη γη σου να πατήσει όξω,
κάτω απ’ το ουράνιό σου τόξο!
Γνέψε, μην μένεις απαθής,
στείλε ένα βλέμμα αποδοχής.
Κάνε τα χέρια σου φτερά,
στα πόδια σου πάτα γερά -ε, μην ξεχνάς, εσύ μπορείς-
βροχή κι ομίχλη νοερά, από ξερά και από λερά,
συ να τα φκιάσεις γιορτερά,
στα μάτια του «ανεπαρκή»,
του «άχρηστου», του επιρρεπή…
Κάτω απ’ τον ίδιο ουρανό,
κάτω απ’ το τόξο το ουράνιο,
που… ψιτ (!) κι αυτό είναι της ζωής μας δάνειο,
αμέτρητα χωρούν κορμιά
κι αλλόγνωτα, καινά μυαλά,
καρδιές που μένουν «κλειδωμένες»,
απ’ της ανημποριάς τις έννοιες…
Κάνε εικόνα τη ζωή, σημερινή, μελλοντική…
Κανείς δεν ξέρει τι ορίζει, τι έγραψε και τι πορίζει…
Κι αν το ουράνιο το τόξο χρειαστείς,
στα πόδια σου για να σταθείς,
τα χρώματά του να ντυθείς…
κειος ο σκουρόχρωμος -πού ξέρεις;-
κειος ο μικρός ο ακροβάτης,
που ξέρει τι θα πει σκοινί, αιώρα, μετεωρισμοί,
κειος θα σε πιάσει από το χέρι,
ξέρει αυτός να σου προσφέρει,
κάπου τα πόδια να πατήσεις
και τη ζωή σου από την αρχή να χτίσεις!
