Της Έυας Καραφαντάλου

Οικογένεια, δικαιοσύνη, πατρίδα, θρησκεία, αξίες ανεκτίμητες για ένα κράτος δίκαιου. Είμαι θερμή υποστηρίκτρια και των τεσσάρων. Τις πιστεύω και τις εξυμνώ…

Από την απαρχή της δημιουργίας της κοινωνίας οι άνθρωποι δημιουργήσαν ένα κοινωνικό συμβόλαιο, για να ζουν ειρηνικά σε μια κοινωνία. Πυλώνας αυτού του συμβολαίου υπήρξε ο  νόμος για να μπορέσουν να συμβιώσουν.

Όμως, ο νόμος είναι ανθρώπινο δημιούργημα, τον φτιάχνουν άνθρωποι, τον χειρίζονται άνθρωποι και κάθε φορά επηρεάζεται από τις κοινωνικές συνθήκες που επικρατούν. Το δίκαιο η μεγαλύτερη απαίτηση. Η μεγαλύτερη ήττα αν επικρατήσει το άδικο. Για το δίκιο του ο άνθρωπος κάνει τα πάντα.

Οικογένεια: Η πρώτη κοινωνία του ανθρώπου. Οι δεσμοί μιας οικογένειας άσπαστοι, δυνατοί, ενωμένοι με αγάπη. Πού πάει όμως η αγάπη, όταν υπάρχουν κληρονομικές διαφορές; Η αξία του χρήματος υπερνικάει την αγάπη.

Δικαιοσύνη: Το υπέρτατο αγαθό σε μια κοινωνία. Απόλυτη εμπιστοσύνη των πολιτών σε αυτή τη μαγική κυρία που σε κάνει να νιώθεις δικαιωμένος. Αν όμως δεν κάνει τη δουλειά της, αν την αλυσοδένουν και την υποβιβάζουν άλλα συμφέροντα, αν τη φιμώνουν; Πώς οι άνθρωποι θα ζήσουν με το άδικο;

Πατρίδα: Η υπέρτατη αξία λουσμένη με το αίμα ηρώων, που για εκείνη θυσίασαν τη ζωή τους. Πατρίδα, σημαία, εθνικός ύμνος, στεκόμαστε προσοχή, υποκλινόμαστε και χαιρετάμε τη σημαία. Γι’ αυτήν είμαστε έτοιμη να πολεμήσουμε, να θυσιαστούμε. Αλλά μπορούμε να λέμε πατρίδα πια αυτή την πληγωμένη χώρα;

Θρησκεία: Θα πω όμως μια άλλη λέξη Θεός.

Οι αξίες αυτές αντικαταστάθηκαν από μια… ισάξια, την αξία του χρήματος. Οι αξίες της ψυχής είναι ίσες με την άξια της ύλης. Μπορούν να συγκριθούν;

Σε μια συζήτηση με συνάδελφους, άκουσα κάποιον να λέει για την ηθική: «Είμαστε ηθικοί άνθρωποι, γιατί δεν μας δόθηκε η ευκαιρία να είμαστε ανήθικοι. Αν, για παράδειγμα, ήσουν δημόσιο πρόσωπο και σου έδιναν κάποια χρήματα για μίζα, δεν θα τα έπαιρνες;» Ένιωσα αμέσως την ανάγκη να πω όχι. Θύμωσα όταν άκουσα την απάντησή τους.

Αυτή είναι η ηθική μας, αυτές τις αξίες υπηρετεί η κοινωνία μας, έτσι σκέφτονται όλοι;

Μια απορία με βασανίζει πολύ τελευταία. Αν όλα αυτά είναι αλήθεια, μήπως θα πρέπει να κλείσω αυτό το σημείωμα ομολογώντας αναρωτούμενη «σε τι κόσμο έφερα, αλήθεια, τα παιδιά μου;»