Ο Ιρβιν Γιάλομ, αυτός ο μεγάλος ψυχοθεραπευτής, έλεγε στους ασθενείς του, σ’ ένα χαρτί να χαράξουν μια ευθεία γραμμή και στη μία άκρη να σημειώσουν ένα σημείο, την ημέρα της γέννησής τους, και στην άλλη την ημέρα του θανάτου τους. Και κάπου ενδιάμεσα το σημείο πού βρισκόντουσαν εκείνη τη στιγμή. 

Κάθε φορά λοιπόν που τους το έλεγε, εισέπραττε την ίδια πάντα αντίδραση: Το σοκ των ασθενών του. 

ΛΕΕΙ Ο ΚΑΒΑΦΗΣ  

Τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει, 
τι γρήγορα που τα σβηστά κεριά πληθαίνουν. 

• Υπάρχει ένα βιβλίο του Ρομάν Γκαρύ που φέρει το τίτλο «Πέρα από το σημείο αυτό δεν ισχύει το εισιτήριό σας πια»… Είναι μια απλή υπενθύμιση.  

«Πέρα από το σημείο αυτό δεν ισχύει το εισιτήριό σας πια». 

Μια υπενθύμιση για τα όριά μας, αυτά είναι τα δεδομένα αυτά πρέπει να διαχειριστούμε.  

Τι κάνουμε όλο αυτόν τον χρόνο;     

• Αλήθεια, πώς νιώθουμε κοιτάζοντας πίσω μας; 

• Όλοι μας σχεδόν μετανιώσουμε για πράγματα που έχουμε κάνει ή για πράγματα που θέλαμε αλλά που δεν κάναμε ποτέ.  

• Ας κάνουμε μια υπόθεση, λέει ο Γιάλομ. 

Ας ξαναβρεθούμε σε ένα χρόνο. Τι μπορούμε να κάνουμε αυτόν τον ένα χρόνο, για το οποίο δεν θα μετανιώσουμε; 

• Αλήθεια, γιατί μετανιώνουμε;  

Γιατί δεν κάνουμε αυτό που επιθυμούμε.  

Πριν φύγει ο πατέρας μου επαναλάμβανε όποτε το έφερνε η συζήτηση. Και να φύγω δεν με νοιάζει. Έχω περάσει καλά στη ζωή μου…  

Κάτι μας εμποδίζει… Ο φόβος.   

Γιατί, κάποιες στιγμές που πρέπει να ξεσηκωθούμε και να διεκδικήσουμε, φοβόμαστε.     

• Γιατί φοβόμαστε τόσο;  

Μα μας έμαθαν να φοβόμαστε.    

Ένα ολόκληρο σύστημα μας κάνει να φοβόμαστε και τον φόβο μας τον έχουν ενσωματώσει στη σκέψη και τη συνείδησή μας.  

Μας επιβάλλουν δόγματα, θεωρίες, απαγορεύσεις. Μας επιβάλλουν τρόπους ζωής πολύ βολικούς για άλλους αλλά όχι για εμάς.   

• Ο Κάφκα στη Δίκη και ο Όρσον Ουέλες στην ομότιτλο ταινία, μιλούν για μια πόρτα που μας χωρίζει από την πραγματικά ελεύθερη ζωή, από την εκπλήρωση των επιθυμιών μας.   

Είναι μια πόρτα που μπροστά της στέκει ένας φύλακας που μας εμποδίζει, που μας φοβίζει.  

Ο φόβος είναι μέσα μας και είναι αυτός που δίνει δύναμη στον φύλακα, να μας μπλοκάρει τον δρόμο.     

Δεν μπορείς όμως να διαβείς αυτή την πόρτα, ζητώντας άδεια.   

Ο μόνος τρόπος για τη λύτρωσή μας, λέει ο Κάφκα, είναι να αρνηθούμε να υπακούσουμε. Να  ακολουθήσουμε τον δικό μας ατομικό νόμο, υπερβαίνοντας τα απαγορευτικά εμπόδια και τα συλλογικά ταμπού…  

Το αποτέλεσμα του φόβου είναι να μένουμε ανικανοποίητοι, γι’ αυτό και νευρικοί ή νευρωτικοί, ή ευνουχισμένοι. 

Και νιώθουμε μόνοι, απομονωμένοι από τους άλλους. 

Γιατί, ξέρετε, συνήθως οι ανικανοποίητοι άνθρωποι μένουν μόνοι…  

Υπάρχουν όμως και οι άλλοι που μπορούν να μας απλώσουν το χέρι, μαζί να βαδίσουμε και να ομορφύνουμε τον κόσμο μας, να απαλύνουμε τα βάρη μας.  

Αυτοί που θα βρεθούν στο πλάι μας, όπως οι ΦΡΟΝΤΙΣΤΕΣ, όχι μόνο τις ευτυχισμένες στιγμές αλλά και τις άλλες, τις δύσκολες, τις οδυνηρές.  

Ο ιδρυτής της Apple, ο Στηβ Τζομπς, είχε πει «αν θες να πας γρήγορα, περπατά μόνος σου. Αλλά αν θες να πας μακριά, περπατά με παρέα». 

Ο Πατέρας Φιλόθεος Φάρος έλεγε πως τα προβλήματα που αποκτούμε προέρχονται από άλλους ανθρώπους, αλλά και πως μπορούμε να τα λύσουμε μόνο με τη βοήθεια άλλων ανθρώπων.  

Για να πιαστούμε όμως με τον άλλο χέρι-χέρι, θα πρέπει να μιλήσουμε, να επικοινωνήσουμε, να ανταλλάξουμε ζωή. Να καταθέσουμε ψυχή.  

Αυτό ακριβώς δεν είναι ένα βιβλίο;  

Μια κατάθεση ψυχής;  

Ο αναγνώστης μέσα από τις σελίδες του εισπράττει μια άλλη ζωή, αντιλαμβάνεται πως δεν είναι μόνος και η δική του γίνεται πλουσιότερη.    

Να λοιπόν ένας δρόμο που θέλουμε να υπηρετήσουμε.  

Γιατί, ξέρετε, πάνω απ’ όλα, η σκέψη και η φαντασία του άλλου μπορεί να φτιάξει το δικό μας παραμύθι.