Του Βιττόριο Χατζηαντωνίου

Υπάρχει ένας παράλληλος κόσμος. Ο κόσμος των Ιδεών. Μέσα του μπορείς να βρεις μουσική, χρώματα, αναμνήσεις και συναισθήματα. Μα αυτό που τον κάνει ξεχωριστό είναι η εμπειρία,
το να βλέπεις κάτι νέο να γεννιέται. Μπορείς να περιπλανηθείς, να κάνεις έναν περίπατο και να ακούσεις, να δεις, να γευτείς όσα έχει να σου πει — κι όσα αφήνει στη σιωπή.
Κάποια στιγμή, ο άνθρωπος ένιωσε έλξη· μαγεύτηκε από την ομορφιά του και θέλησε να ζήσει εκεί. Ο κόσμος των ιδεών τον άκουσε, τον ένιωσε. Η ζεστασιά και η αγάπη αυτού του ανθρώπου πάλλονταν ρυθμικά και ο κόσμος των ιδεών τον ερωτεύτηκε.
Ενώθηκαν ερωτικά, μέσα σε μια ελικοειδή περιδίνηση, γεμάτη από μυρωδιές, χρώματα και μουσικές.
Ο έρωτάς τους καρποφόρησε και γέννησε την Τέχνη. Μα με τον καιρό, η Τέχνη έμεινε μόνη. Έψαχνε μια διέξοδο να εκφραστεί και σε κάθε ευκαιρία μεταμορφωνόταν. Τη μία γινόταν
μουσικός, την άλλη ζωγράφος, κι άλλοτε συγγραφέας.
Μύησε τον άνθρωπο στην τέχνη, δίνοντάς του την ευχή πως είναι ελεύθερος να δημιουργεί. Μα κι ο άνθρωπος τής έκανε ένα δώρο: της έδωσε τα χέρια του, τα πόδια του, το κορμί του
ολόκληρο κι έτσι, η Τέχνη έγινε ζωή. Άνοιξε διάπλατα τις πύλες στον κόσμο των ιδεών και πηγαινοέρχεται ελεύθερα ανάμεσα σε αυτούς τους δύο παράλληλους κόσμους, εκφραζόμενη μέσω του
ανθρώπου κι εκείνος μέσω αυτής.