Κατοχική και μετεμφυλιακή Ελλάδα

Η Κατοχική Ελλάδα (1941-1944) υπήρξε εποχή απόλυτης φτώχειας, πείνας και τρόμου. Δεν ήταν μόνο οι Γερμανοί κατακτητές· ήταν και η διάρρηξη του κοινωνικού ιστού. Οι άνθρωποι έφταναν να ανταλλάσσουν ψωμί με οικογενειακά κειμήλια, να καίνε έπιπλα για ζέστη, να φοβούνται όχι μόνο τους ξένους στρατιώτες αλλά και τους γείτονες.

Η Ελλάδα της Κατοχής ήταν μια χώρα όπου η ανάγκη ξεπέρασε την ηθική και ο καθένας πάλευε να επιβιώσει όπως μπορούσε — άλλος με φιλότιμο, άλλος με προδοσία.

Κι αν η Κατοχή έφερε τη σιωπηλή πείνα, η Μετεμφυλιακή Ελλάδα (1949-1967) έφερε τη σιωπηλή διχόνοια.

Μετά τον Εμφύλιο, η χώρα έμεινε με τους νικητές να υψώνουν αλλαζονικά τις σημαίες της νίκης, να ξαναγράφουν την ιστορία, κάλπικη τώρα, και να εκδικούνται, χρόνια ολόκληρα με διωγμούς τους ηττημένους. Μετά τον εμφύλιο ο φόβος παρέμεινε, απλώς άλλαξε μορφή: ήταν πια λιγότερο ορατός, αλλά βαθύτερα ριζωμένος.

Οι άνθρωποι της πείνας, της βίας και του διχασμού, δεν είναι μόνο πρόσωπα, είναι φορείς μιας εποχής όπου η Ιστορία μπήκε μέσα στα σπίτια και καθόρισε τις ψυχές τους.