Η ταινία βραβεύτηκε στο Φεστιβάλ Βενετίας

Ο François Truffaut είχε δηλώσει κάποτε πως δεν υπάρχει αντιπολεμική ταινία. Το σωστό του επιχείρημα ήταν πως ο κινηματογράφος, αποζητώντας να συναρπάσει το κοινό, εξιδανικεύει άθελά του τον πόλεμο μέσα από την αφηγηματική ένταση, την πομπώδη μουσική και τις ηρωικές γωνίες λήψης. Το μήνυμα, λοιπόν, μπορεί να είναι αντιπολεμικό, η απόδοσή του όμως στη μεγάλη οθόνη, όχι. Παρακολουθώντας τη Φωνή της Χιντ Ρατζάμπ της Kaouther Ben Hania όμως, σκεφτόμουν ότι μπορεί να του άλλαζε τη γνώμη.

Το βραβευμένο στο Φεστιβάλ Βενετίας φιλμ της δημιουργού που μπλέκει ξανά τη δραματοποίηση με το πραγματικό υλικό όπως είχε κάνει με το Four Daughters, χρησιμοποιεί τις αληθινές ηχογραφήσεις από ένα φρικώδες περιστατικό από τη Γάζα τον Ιανουάριο του 2024. Ένα 6χρονο κορίτσι βρίσκεται καθηλωμένο σε ένα αμάξι, περιτριγυρισμένο από νεκρούς συγγενείς του, και καλεί την Ερυθρά Ημισέληνο με την ελπίδα να τη διασώσει όσο ο στρατός του Ισραήλ εξακολουθεί να πυροβολεί. Εμείς ως κοινό παρακολουθούμε το κέντρο επιχείρησης διάσωσης και τις προσπάθειές του να εξασφαλίσει την αποστολή ασθενοφόρου στην απαγορευμένη ζώνη.

Η Ben Hania φτιάχνει ένα αριστούργημα σχεδόν αβάσταχτο, επειδή απαιτεί να γίνεις μάρτυρας ενός εγκλήματος, χωρίς καμία διέξοδο διαφυγής. Η Φωνή της Χιντ Ρατζάμπ είναι μεν σκηνοθετημένη ως ένα αγωνιώδες θρίλερ διάσωσης, αλλά δεν υπάρχει καμία εμψυχωτική στιγμή – αντίθετα οι κορύφωσεις του σασπένς είναι στις στιγμές απόγνωσης των εξοργισμένων διασωστών, που αδυνατούν να εμποδίσουν τη μοίρα του κοριτσιού. Ο πόνος δεν εργαλειοποιείται εδώ για να μας συνταράξει γιατί, πολύ απλά, τα γεγονότα είναι πέρα για πέρα αληθινά και το φιλμ γίνεται ένα κινηματογραφικό ιστορικό πειστήριο.

Ως κοινό είμαστε αιχμάλωτο της Ben Hania – δεν μας επιτρέπεται το περιθώριο της αποστασιοποίησης, δεν μπορούμε να πατήσουμε pause, δεν μπορούμε να μην αισθανθούμε αβοήθητοι μπροστά στη φρίκη όπως συμβαίνει όταν ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια μας σε ειδήσεις και social media. Αυτή τη φορά όμως δεν θα μας καθησυχάσει το σκρολάρισμα σε κάτι διαφορετικό: Είμαστε εμείς και η Φωνή της Χιντ Ρατζάμπ.