Της Μαρίας Βλαχοπούλου

Τι συναρπαστικό να περιμένεις να συναντήσεις τον αγαπημένο σου συγγραφέα. Αν το
καλοσκεφτείς βέβαια, είναι και κάπως περίεργο. Είναι περίεργο να ανυπομονείς να
συναντήσεις κάποιον άγνωστο στην ουσία. Γιατί στα αλήθεια πόσο ξέρουμε τους
συγγραφείς; Έχουμε κάποιες πληροφορίες για τη ζωή τους, ίσως έχουμε διαβάσει ή δει
κάποια συνέντευξη τους. Μέχρι εκεί. Τους γνωρίζουμε μέσα από τα βιβλία τους; Μερικές
φορές ναι, μερικές φορές όχι. Εξαρτάται από το πόσο επιθυμούν να τους γνωρίσεις.
Μπορεί να υπάρχουν στοιχεία τους στους χαρακτήρες των βιβλίων τους, μπορεί να
διαφαίνονται κάποιες πεποιθήσεις στη γραφή τους, αυτό όμως δε σημαίνει πως τους
γνωρίζουμε. Εκτός και αν το βιβλίο είναι αυτοβιογραφικό.
Πώς κάνουμε λοιπόν έναν συγγραφέα αγαπημένο μας; Είναι που μας αρέσει η γραφή του,
τα θέματα με τα οποία καταπιάνεται, είναι που μέσα στα βιβλία του βρίσκουμε τον εαυτό
μας; Όλα αυτά κι άλλα τόσα. Για μένα είναι μια μακρά διαδικασία. Τον περνάω δηλαδή
από διάφορα crash test.
Κατ’ αρχάς, όταν διαβάσω ένα βιβλίο που μου αρέσει, ψάχνω πληροφορίες για τον
συγγραφέα. Όχι πολλές, αλλά τόσες όσες χρειάζονται για να έχω μια γενική εικόνα για
αυτόν. Μετά ψάχνω τα υπόλοιπα βιβλία του. Αν συνεχίζοντας με το δεύτερο βιβλίο νιώθω
την ίδια ικανοποίηση με το πρώτο, τότε θα προχωρήσω και στα υπόλοιπα. Φυσικά, η
ικανοποίηση από κάθε βιβλίο μπορεί να ποικίλλει. Είναι φύσει αδύνατο να είναι όλα του τα
πονήματα εξίσου καλά. Ωστόσο, το ζητούμενο είναι ένα: να υπάρχει ικανοποίηση. Να
νιώθεις ότι κανένα του βιβλίο δε σε απογοήτευσε. Βέβαια, εδώ μπαίνει το ερώτημα: κι αν
έχει γράψει κάτι που σε απογοήτευσε, παύει να είναι ο αγαπημένος σου; Όχι φυσικά,
απλώς εγώ δεν το αισθάνθηκα ποτέ με τον Coe.
Η αναμονή λοιπόν μέχρι να τον συναντήσεις, παίρνει την μορφή ιεροτελεστίας. Παίρνεις τα
βιβλία του και τα ξεφυλλίζεις ξανά. Διαβάζεις τις σημειώσεις που ίσως έχεις κρατήσει, αυτά
που ίσως έχεις υπογραμμίσει (δυστυχώς για κάποιους ανήκω στο είδος αναγνωστών που
θέλει να αφήνει το προσωπικό του στίγμα σε μερικά βιβλία, ειδικά όταν τα αγαπήσει).
Πολλές φορές θυμάσαι ακριβώς πότε έχεις διαβάσει συγκεκριμένα κομμάτια. Έχεις
συνδέσει τα βιβλία του με εποχές, μουσικές, συναισθήματα. Εγώ συνήθως διαβάζω Coe
καλοκαίρι. Νομίζω πως είναι για να τον απολαμβάνω περισσότερο. Επειδή τον χειμώνα
λόγω έλλειψης χρόνου, διαβάζω αποσπασματικά. Ενώ το καλοκαίρι διαβάζω αναπόσπαστη
και με μεγαλύτερη συγκέντρωση.
Και μετά περιμένεις τη μεγάλη μέρα. Τη μέρα που θα τον συναντήσεις και θα τον ακούσεις
να σου μιλάει με τη φωνή του – μέχρι τώρα τον άκουγες μέσα από τα γραπτά του μόνο. Και
έχεις πράγματα να τον ρωτήσεις, εύχεσαι να είναι πρόθυμος να συνδιαλλαγεί με το κοινό
του. Σε κάθε περίπτωση, η μέρα που θα τον συναντήσεις θα αποτελέσει ξεχωριστή σελίδα
στην ιστορία σας.