Της Μαρίας Καρυτινού

Σήμερα οι νέοι αναζητούν τον έρωτα του απόλυτου μέσα από  την αλήθεια, το δίκαιο, την ανθρωπιά, την ανέγερση των χαμένων ιδανικών, την εξεύρεση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Διαλαλούν σε μεγάλα πανό την πτώση των ονείρων και όσων χάθηκαν από τα ταπεινά συμφέροντα και τον αμοραλισμό της εποχής, θέτοντας ερωτήματα που καταλήγουν σε κραυγές, καθώς πνίγονται από την έλλειψη οξυγόνου.  

Η  νέα γενιά, στα συλλαλητήρια,  βροντοφωνάζει την αναξιοπιστία, την αναξιοκρατία, τον  εξευτελισμό, την αναλγησία, την απώλεια της ανθρώπινης ζωής, την ανάγκη για δημιουργία και ηρωισμό, αφού βιώνει καθημερινά την ήττα της ηθικής υπόστασης, το κατακρεούργημα της συνείδησης, την αποψίλωση της ελευθερίας. Άραγε, αυτή έπρεπε να είναι η ζωή μας; Μια ποδοπατημένη ύπαρξη από κλεμμένα όνειρα που κατρακυλούν στον πνευματικό αποπροσανατολισμό, στην απληστία, στη σιωπή;  

Κάπου στην πορεία της εκβιομηχάνισης και του άκρατου καταναλωτισμού χάθηκε το ηθικό χρέος της ανθρωπιάς, που στρέφει το βλέμμα της στο συλλογικό, ταυτίζοντας την τύχη της με την τύχη του συνόλου. Ο ατομικισμός, ως αντίποδας του συλλογικού, οδηγεί στη ματαίωση της προόδου, στην καταπάτηση της Δικαιοσύνης, παρακάμπτοντας την ευσπλαχνία και προβάλλοντας το ψεύδος, τη χειραγώγηση, τον ανταγωνισμό. Ουσιαστικά, πρόκειτο για μια κοινωνική διάβρωση που συντελείται αθόρυβα και βηματικά. 

Μέσα σ’ αυτό το κλίμα, ο νέος άνθρωπος επιτυγχάνει την ανέγερσή του χάρη στα ιδανικά, στα πιστεύω του, στη βούληση του εσωτερικού του κόσμου, στην πίστη του δημοκρατικού ιδεώδους. Ο ηθικός «Άνθρωπος» υψώνεται απέναντι στον ενταφιασμό της Δικαιοσύνης με περηφάνια, ψυχική ευρωστία, θέλοντας να συμβάλλει στη διαμόρφωση μιας καλύτερης κοινωνίας που ευημερεί με την ευπρέπεια της ανθρωπιάς.  

Η ανθρωπιά έχει συνείδηση, αυτονομία, αφού συνάδει με την ωριμότητα και την προσωπική βούληση, έχει στόχο να τσακίσει τη λαθεμένη αντίληψη, την άλογη ηθική, την ανισότητα όπως και οποιαδήποτε πράξη αναιρεί τον «Άνθρωπο». Ο ανθρωπισμός καθρεφτίζει τον μόχθο του καθενός μας, καθώς βαδίζουμε με βακτηρία την πράξη και θρυμματίζουμε τα αλαζονικά προσωπεία της μισαλλοδοξίας και της συγκαταβατικότητας, που κατοικούν μες το παθητικό  σκοτάδι του καθημερινού βίου.  

Η πένα του ανθρωπισμού γράφει ιστορία, ξιφομαχώντας με τον πόλεμο, τον ρατσισμό, τη βία, την ανοχή. Στα έγκατα αυτού, ο άνθρωπος πετυχαίνει να αναγεννηθεί, αποβάλλοντας τον δεσποτισμό, τη διαφθορά, τον άκρατο υλισμό, λαξεύοντας μόνος τη μοίρα του, και στοχεύοντας στην πάταξη του φόβου μέσω της  εμπιστοσύνης του ανθρώπου απέναντι στον άνθρωπο.  

 Ο ανθρωπισμός είναι αναγκαιότητα, οδηγός για το ορθό,  το αγαπητό, το φιλικό, επιδιώκοντας να καλλιεργήσει αγαστές σχέσεις, ώστε να ευδοκιμήσει ποιοτικά το υψηλό δέος της ανθρώπινης ψυχής, φανερώνοντας την αρετή της ελευθερίας. Γι’ αυτό και οι ανθρωπιστές φυλάσσουν στις μέρες μας  «Θερμοπύλες», εφαρμόζοντας ηθικές αρχές και μένοντας πιστοί στο χρέος των ιδανικών τους, έχοντας ως  γνώμονα  τον σεβασμό  απέναντι στους άλλους, για έναν τέλειο κόσμο που θα εξελίσσεται διαρκώς και θα ξεριζώνει τη μικροπρέπεια, την αδυναμία, την εκμετάλλευση, την κοινωνική αδικία.  

Ο αγώνας τούτος είναι δυσχερής και απαιτεί οραματισμό, ανιδιοτέλεια, ειλικρίνεια αλλά κυρίως ανθρωπιά.