Της Γεωργίας Μπουζέα

Θολός φαίνεται ο κόσμος από τη χαραμάδα των βλεφάρων μου. Το στόμα μου ξερό. «Νερό! Μόνο δυο σταγόνες». Έμαθα λίγα να ζητώ. Λίγες ήρεμες στιγμές. Λίγες ξέγνοιαστες εικόνες. Λίγο αλάτι στο φαΐ. Λίγη ζάχαρη. Λίγη ζωή ακόμα.

Ένας βόμβος ίδιος μελίσσι κουράζει την ήδη ταλαιπωρημένη μου σκέψη. Νοιώθω να μπαίνει στο σώμα μου δροσιά. Ορός! Λέξη πολύσημη. Ορός αντιγήρανσης. Φυσιολογικός ορός. Ορός της αλήθειας. Πόσο ξένες  φαίνονταν όλες τούτες οι λέξεις! Για μένα υπήρχε μόνο ο ορός που με κρατούσε στη ζωή. Αίσθηση γνώριμη. Συνήθεια καθοριστικής σημασίας, ιδωμένης μέσα από το πρίσμα του ενδεχόμενου τέλους. Τονικό παρώνυμο. Ορός που έγινε όρος. Βουνό, δίχως κορφή και τέλος. Ανηφόρα συνεχής με αβέβαιο προορισμό. Ένα όρος που έγινε όρος για να ζω. Μια λέξη ομόηχη που μπήκε στον κατάλογο των δραματικών γραμματικών φαινομένων της ζωής μου. 

Ακούω μέσα μου τον μονότονο και ρυθμικό ήχο που λαχταρούσα. Ζω. Ακόμα. Οι εικόνες τώρα είναι λιγότερο θολές. Βλέπω πρόσωπα αγαπημένα και υγρά χαμόγελα. Σαν τα βλέμματα. Το μελίσσι στο κεφάλι μου αποχωρεί συντεταγμένα. Τη θέση του παίρνει ένα άκουσμα πρωτόγνωρο. Ένα βρεφικό κλάμα που δηλώνει την ανάσα, την ύπαρξη, τη νέα ζωή. Λέξεις καινούργιες στο μονότονο λεξικό μου. 

Κοίταξα το μικρό μου θαύμα. Το δεύτερο θαύμα της ζωής μου. Το πρώτο, ήταν ήδη μέσα μου. Σε σκέφτομαι. Σε νοιώθω κάθε δευτερόλεπτο. Σε γεύομαι σε κάθε κόκκο των μέχρι πρότινος απαγορευμένων για μένα γεύσεων. Σε αυτό το λίγο που ζητούσα και που εσύ μου το πρόσφερες και το έκανες «πολύ». Σε μυρίζω σε κάθε μου πόρο. Σε κάθε μυρωδιά που υπήρχε μόνο στη μνήμη μου και τώρα μπορώ να βάλω ξανά μέσα μου με κάθε ανάσα. Σε αγγίζω· σχεδόν. Πάνω από το χιλιομπαλωμένο μου στέρνο, χαϊδεύω τον κάθε σου παλμό. Και όταν όλα ησυχάζουν, σε ακούω. Μέσα από τον μονότονο και ρυθμικό ήχο, μου ψιθυρίζεις ότι έχω αυτό που λαχταρούσα. Ζωή. Με κεφαλαίο. Σαν το όνομά σου. Η δεύτερή μου γέννηση που μετά από αναμονή εννιακοσίων πενήντα πέντε ημερών, έσβησε και την τελευταία πεντάδα από τους τοίχους της φυλακισμένης ζωής μου. Τα δεύτερα γενέθλια που γιορτάζω αντί για τα πρώτα. Τα κανονικά. Κι όμως εγώ, αυτά για κανονικά λογιάζω. Γιατί την μέρα που σε δέχτηκα, άφησα πίσω μου τον τρόμο, την αγωνία και την αβεβαιότητα. Όχι του αύριο. Αυτό δεν υπήρχε για μένα ούτε σαν ενδεχόμενο. Του τώρα. Του λεπτού που μετρούσε κάθε χτύπο μέσα από τη μικρή βαλίτσα που μου εξασφάλιζε την προσομοίωση της ύπαρξής μου. Μια ζωή δανεική, φυλακισμένη σ’ αυτό το μικρό κουτί με τις ρόδες και τα σωληνάκια, δέσμια μιας πραγματικότητας που με κάρφωνε στην ουρά μιας αβέβαιης και άδικης αναμονής.  Μέχρι τη μέρα που ήρθες. Κι έσβησες με το αίμα σου το όνομά μου απ’ τη λίστα της αμφίβολης προσμονής και το έγραψες ξανά με κόκκινα μεγάλα καλλιγραφικά γράμματα στην αρχή του νέου δρόμου που άνοιξες για μένα. Του δρόμου που για σένα έκλεισε βίαια, υπογραμμίζοντας ότι η ζωή κι ο θάνατος περπατούν αντάμα, σε δρόμους παράλληλους που αν κάποια στιγμή συναντηθούν, τότε το τέλος γίνεται αρχή και η αρχή το τέλος.  

Σε σκέφτομαι. Κι ένα μόνο παράπονο έχω. Που έμεινε ανικανοποίητη η μια μου αίσθηση. Να σε δω έστω και για μια στιγμή. Να ζωντανεύει η μορφή σου στη σκέψη μου. Φτιάχνω την εικόνα σου με το μυαλό μου. Μα είναι η πραγματική ; Σου μιλώ συχνά. Δυνατά πολλές φορές. Χωρίς να νοιάζομαι για τα σχόλια γύρω μου. Σου λέω τις σκέψεις και τα όνειρά μου. Γιατί τώρα, μπορώ να ονειρεύομαι. Και είσαι εσύ που μου δώρισες αυτό το χρυσοσκάλιστο κουτί και το άνοιξες μπροστά μου. Συνειδητοποιώ ότι είσαι η μοναδική πραγματική μου φίλη. Γιατί με τη ζωή σου, έσωσες τη δική μου.  Είσαι η μηχανόβια φίλη μου, που με τη στραβοτιμονιά σου, άλλαξες τη δική μου κάλπικη «μηχανόβια» ζωή και την έκανες Ζωή αληθινή. Με ζήτα κεφαλαίο. Όπως το όνομά σου. Το μόνο στοιχείο που ξέρω για σένα· και τελικά, το πιο σημαντικό. 

Παρόλο που έχω τα μάτια μου κλειστά, βλέπω το φως που περνά απ’ τα παράθυρα. Από τότε που ξεκίνησα ξανά να ζω, δεν κλείνω ποτέ τις κουρτίνες. Ρουφώ τις ηλιαχτίδες και νοιώθω την ενέργεια που δίνουν σε κάθε τι σημαντικό που με περιβάλλει. Κρατώ στην αγκαλιά μου τον γιο μου. Το δεύτερο θαύμα της ζωής μου. Το δεύτερο δικό σου πολύτιμο δώρο. Συνειδητοποιώ πως τελικά, καμιά μου αίσθηση δεν έμεινε παραπονεμένη. Σε βλέπω. Παντού. Εσένα που με το αίμα σου ζωγράφισες για χάρη μου τις πιο όμορφες εικόνες. Από την αρχή. Σ΄ ευχαριστώ πολύ Ζωή. Θα είναι για σένα, κάθε μου «καλημέρα».