…Θα μου επιτρέψετε να κάνω κάποιους παραλληλισμούς.

Η ταινία «Σουφραζέτες», παραγωγή του BBC, μιλά για το κίνημα υπέρ του δικαιώματος ψήφου στις γυναίκες στα τέλη του 19ου αρχές του 20ου αιώνα στο Ηνωμένο Βασίλειο.

Η ταινία «Μια σκληρή λευκή εποχή» αναφέρεται στο απαρτχάιντ, στις διακρίσεις ενάντια στους μαύρους, που επιβλήθηκε από το 1948 μέχρι το 1991 στη Νότια Αφρική.

Η ταινία «Το πράσινο βιβλίο» αναφέρεται στις ρατσιστικές διακρίσεις στον αμερικανικό Νότο.

Ο όρος «Σουφραζέτες» επινοήθηκε από την εφημερίδα Daily Mail για να υποτιμήσει τις γυναίκες που συμμετείχαν. Η πρωταγωνίστρια δεν έχει αυτό που λέμε κοινωνική ή πολιτική συνείδηση, η καθημερινότητά της όμως, δουλεύει υπό απάνθρωπες συνθήκες σε ένα σιδερωτήριο, την οδηγεί αργά στην πλήρη συμμετοχή της στο κίνημα. Το αποτέλεσμα είναι γι’ αυτήν τραγικό: Τη φυλακίζουν, τη χτυπάνε, ο άνδρας της τη χωρίζει και δίνει το παιδί τους για υιοθεσία.

Ο όρος απαρτχάιντ σημαίνει «διαχωρισμός» και στην ταινία «Μια σκληρή λευκή εποχή», ο φιλήσυχος, αμέριμνος και ανυποψίαστος δάσκαλος έχει στη δούλεψή μια οικογένεια μαύρων. Σταδιακά διαπιστώνει πως νέγροι, παιδιά και ενήλικες συλλαμβάνονται, βασανίζονται και δολοφονούνται. Ξεσηκώνεται, επιζητεί τη δικαιοσύνη. Η λευκή κοινότητα τον απομονώσει, η γυναίκα του τον εγκαταλείπει, το παρακράτος τον απειλεί και στο τέλος δολοφονείται.

Η ταινία «Το πράσινο βιβλίο», που κέρδισε Όσκαρ Καλύτερης ταινίας και Β’ ανδρικού ρόλου, ένας Ιταλοοαμερικάνος μπράβος πιάνει δουλειά ως σοφέρ ενός Αφροαμερικάνου κλασικού πιανίστα τη δεκαετία του 1960 στον αμερικανικό νότο. Ασυνείδητος και αδιάφορος σιγά σιγά αντιλαμβάνεται πως ο ρατσισμός και διακρίσεις δεν αφορούν μόνο τους ανώνυμους φτωχούς μαύρους πολίτες.

Στην πρώτη ταινία οι διακρίσεις έχουν να κάνουν με το φύλο. Στη δεύτερη και την τρίτη με το χρώμα.

Σήμερα η επικαιρότητα: Δολοφονίες, βιασμοί, γυναικοκτονίες, πόλεμος.
Είναι το φύλο, είναι ο σεξουαλικός προσανατολισμός, είναι η εθνότητα. Να ο κοινός παρανομαστής: οι διακρίσεις, οι προκαταλήψεις, ο ρατσισμός, η ξενοφοβία, η ομοφοβία, η έλλειψη παιδείας και καλλιέργειας. Και πίσω από κάθε παραβίαση κρύβεται ένα ανθρώπινο δράμα, όπως αυτό που βιώνουν οι πρωταγωνιστές στις ταινίες.
Είναι οι αξίες και τα ιδανικά που έχουν περιοριστεί σ’ έναν κώδικα επιτυχίας στο πλαίσιο ενός καταναλωτικού μοντέλου ικανού να σε προσανατολίσει σε μια συγκεκριμένη πορεία, που δεν σου μαθαίνει όμως το δίκαιο, την αξιοκρατία, την ισοτιμία, τον σεβασμό του άλλου. Που σου δίνει πορεία, δεν σε κάνει όμως ευτυχισμένο.