Του Δημήτρη Καραπιπέρη

Σήμερα το πρωί ξύπνησα τρισευτυχισμένος… 

Είδα στον ύπνο μου, αυτό ακριβώς που θα ήθελα να είμαι τέτοιες μέρες, όπως δηλαδή η καθαρά Δευτέρα ή το Πάσχα. 

Αντί για γατρός μάγειρας σ’ ένα… χορτοφαγικό ορφανοτροφείο!  

Ένα διαφορετικό ορφανοτροφείο, καθώς δεχόταν εκτός από παιδιά και ζώα, που είχαν ανάγκη στέγης και περίθαλψης ή ζώα που μας έφερναν φίλοι ακτιβιστές…  

Τα ορφανά παιδιά φρόντιζαν τα πληγωμένα ζώα και τα ζώα λάτρευαν τα ορφανά.  

Σε αυτό το μέρος ήμασταν όλοι ίσοι και οι παλιοί έβαζαν τα όρια με ευγένεια. Λέγαμε στα παιδιά, οι μεγαλύτεροι, να μας φωνάζουν με το όνομά μας χωρίς κεριά! Τους εξηγούσαμε ότι ο σεβασμός κερδίζεται και δεν προϋποθέτει πληθυντικό. 

Λέγαμε στα παιδιά ότι ζώα και άνθρωποι έχουμε ψυχή και πονάμε το ίδιο και ότι πλέον δεν εντάσσεται ο άνθρωπος στην τροφική αλυσίδα, ώστε να χρειάζεται να τρώει ζώα. Τους τονίζαμε ότι αν βλέπουμε κάποιον να χρειάζεται βοήθεια, ζώο ή άνθρωπο, θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι να τον βοηθήσουμε. 

Τους λέγαμε ότι ο καθένας μπορεί να πιστεύει σε όποιον θεό θέλει, αρκεί να μην ενοχλεί τον άλλο και επίσης ότι η φύση είναι ο Θεός των πάντων. 

Τους κάναμε ξεκάθαρο ότι αγαπάμε μια κοινωνία πολυποικιλότητας, με ανθρώπους που δεν κρίνουμε από το χρώμα, τα χαρακτηριστικά ή τη σεξουαλικότητά τους. Αγαπάμε και εκτιμάμε τους άλλους, γιατί είναι καλόψυχοι, φιλότιμοι, τίμιοι και άξιοι… 

Τους λέγαμε, τους μιλάγαμε και μας έβλεπαν να κάνουμε ό,τι λέγαμε!  

Σε ένα τέτοιο μέρος δούλευα χθες στον ύπνο μου και σχέση καμία δεν είχα με την ιατρική. 

Αυτό το μέρος βρισκόταν, λέει, στην Ελλάδα αλλά έμοιαζε με τον τόπο που λάτρευα να πηγαίνω, όταν ζούσα στη Σουηδία. Ήταν δίπλα σε λίμνη και μέσα στα δέντρα. Εκεί, λοιπόν, βρισκόταν αυτό το ονειρεμένο ορφανοτροφείο.  

Κάτω από ένα τεράστιο ευκάλυπτο, μια μέρα πριν τη καθαρά Δευτέρα, κάθισα με τα παιδιά του ιδρύματος και τους μάθαινα να φτιάχνουν χαρταετό, έτσι όπως μου μάθαινε κι εμένα ο θείος μου ο Νίκος που έχει πεθάνει.  

Τους έμαθα να φτιάχνουν αλευρόκολα, πήγαμε μαζί σε έναν φίλο ξυλουργό και πήραμε πιχάκια μετρημένα και πρόκες, για να φτιάξαμε τους σκελετούς των αετών, αγοράσαμε ειδικό χαρτί για χαρταετό και σερπαντίνες, για να φτιάξουμε ζύγια και ουρές. 

Τον πρώτο αετό που φτιάξαμε, παρακάλεσα τα παιδιά να τον ονομάσουμε Νικόλα, προς τιμήν του θείου μου και τα παιδιά δέχτηκαν. 

Αφού φτιάξαμε μερικούς αετούς τα παιδιά άρχισαν να οργανώνουν το καθιερωμένο πάρτι μασκέ της Κυριακής.  

Από δίπλα η Μαίρη, εθελόντρια και ακτιβίστρια για τα δικαιώματα των ζώων, που μας βοηθούσε πάρα πολύ, μάζεψε τα παιδιά και όλοι μαζί άρχισαν να συζητούν για τη βραδιά. Η Μαίρη έλεγε στα παιδιά ότι η γνώμη όλων μετράει και επιβράβευε τα παιδιά, όταν έλεγαν την άποψή τους. 

Στην αγκαλιά της είχε ένα πρόσφατα σωσμένο γουρουνάκι, που την κοίταζε στα μάτια σαν να έβλεπε τη μαμά του. 

Στα μάτια μου αυτό φάνταζε σαν πίνακας ζωγραφικής του Θεόφιλου… 

Αφού η καρδιά μου αγαλλίασε με αυτή την ονειρική εικόνα, αποσύρθηκα στη κουζίνα μου, για να μετρήσω τις προμήθειες και να βγάλω ένα πλάνο για το τραπέζι της καθαράς Δευτέρας. 

Τα πράγματα για εμένα ήταν φανταστικά, μιας και είχαμε τη δική μας γη, στην οποία καλλιεργούσαμε διάφορα αγαθά, όπως ντομάτες, αγγούρια, μαρούλια, κουνουπίδι και επίσης είχαμε αρκετά ελαιόδεντρα, ώστε να έχουμε το δικό μας λάδι.  

Γύρω η περιοχή είχε πολλούς καρπούς, τρούφα, μανιτάρια, πορτοκαλιές, λεμονιές και πολλά άλλα καλούδια.  

Σκέφτηκα να τους φτιάξω, ως πρώτο πιάτο, μια μανιταρόσουπα, που θα την έβαζα σε μια σκαμμένη μεγάλη γλυκοπατάτα, κάνοντάς την “πιάτο”. 

Αρέσουν πολύ αυτά στα παιδιά.  

Ως δεύτερο πιάτο, θα ακολουθούσε σουβλάκι κλασικό αλλά με κεμπάπ φακής και τζατζίκι από γιαούρτι καρύδας, 

ενώ στο τέλος για γλυκό, θα τους πρόσφερα χαλβά σιμιγδαλένιο με μπόλικη κανέλα από πάνω. 

Τα είχα οργανώσει όλα στο μυαλό μου και ήμουν έτοιμος και ευχαριστημένος. 

Το πρωί της επομένης ξυπνήσαμε όλοι και πήραμε πρωινό που περιείχε ρόφημα βρώμης, που είχα ετοιμάσει από την προηγούμενη μέρα, βιολογικό μούσλι βρώμης, μελάσα και λιναρόσπορο.  

Μετά πήγαμε αρχίσαμε να πετάμε τους αετούς μας κι εγώ τον “Νικόλα”, παρέα με τον μικρό Γρηγόρη, ένα γλυκό παιδί γεμάτο αγάπη και καλοσύνη, που είχε χάσει τους γονείς του στο δυστύχημα των Τεμπών, όταν ήταν τεσσάρων ετών. 

Κάποια στιγμή, ο Γρηγόρης μου είπε: “Θέλεις να κόψουμε το σχοινί, για να πάει να βρει τον θείο σου;” 

“Θέλω” του είπα…. 

Το έκανα και οι ματιές μας αγκάλιασαν την πιο υπέροχη στιγμή του ονείρου! 

Μετά ξύπνησα… Με ένα χαμόγελο πλατύ φίλησα τη Μυρτώ μου και άδραξα τη μέρα