Του Νίκου Παπανικολάου

Όταν έπεσαν οι πρώτες κανονιοβολισμοί στην Ουκρανία στις 24 Φεβρουαρίου 2022, με τον Πούτιν να ανακοινώνει στρατιωτική επιχείρηση για την αποστρατικοποίηση και αποναζιστικοποίηση της Ουκρανίας, ταραχτήκαμε, πονέσαμε, προβληματιστήκαμε… πριν  ξεχαστούμε και ξεχάσουμε.  

Όταν η Χαμάς σκόρπισε τον θάνατο στο μουσικό φεστιβάλ στο Ισραήλ, τις πρώτες πρωινές ώρες της 7ης Οκτωβρίου 2023, εκπλαγήκαμε και τρομάξαμε, για να συνθλιβούμε από τη μετέπειτα αγριότητα των ισλαηλινών δυνάμεων και την εισβολή-εθνοκάθαρση στη Λωρίδα της Γάζας, απαρχή μιας εκτεταμένης γενοκτονίας των άμοιρων Παλαιστινίων. 

Στόχος αυτού του σχολίου δεν είναι να επισημάνει την εξοικείωσή μας με τον θάνατο, τους εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς, τον ακρωτηριασμό ή τον βαρύ ταυματισμό αθώων πολιτών -πόσοι αλήθεια μαχητές της Χαμάς έχουν σκοτωθεί από τους ανελέητους βομβαρδισμούς της ισραηλινής πολεμικής μηχανής και πόσες γυναίκες και παιδιά;- αλλά να στρέψει την προσοχή μας σε μια πτυχή αυτών των οδυνηρών εξελίξεων στη Μέση Ανατολή ή στην Ευρώπη.  

Αντιλαμβανόμαστε αλήθεια, στα δύο χρόνια πολέμου, βομβαρδισμών, ισοπέδωσης χιλιάδων σπιτιών και ολόκληρων συνοικιών, πόσα παιδιά, πόσοι έφηβοι δεν κοιμούνται κανονικά, πως έχουν χάσει τα όνειρά τους και ο εφιάλτης έχει γίνει για όλους τους μια θλιβερή και ανατριχιαστική καθημερινότητα; Πόσοι άνθρωποι έχουν πληγεί ανεπανόρθωτα και η καταρακωμένη ψυχολογία τους θα τους συντροφεύει ως μόνιμη απειλή μέχρι τα γεράματα ή τον θάνατό τους; 

Έχει χαθεί κάθε συναίσθημα, η ενσυναίσθηση, στο όνομα ενός άδηλου ρεαλισμού που ονοματίζει κάθε παράλογη αποτρόπαια πράξη κανονικότητα ή μέρος ενός μεγαλύτερου παιχνιδιού που δικαιολογεί την άποψη-επισήμανσή μας πως έτσι είναι ο κόσμος; 

Μήπως θα πρέπει να πάψουμε να κρατούμε αυτή τη χρυσή, προδοτική όμως, ουδετερότητα; Να πάψουμε να μιλούμε γενικώς και αορίστως γι’ αυτούς που, μέσα στην παράνοιά τους, επιδιώκουν τον πόλεμο;

Δεν είναι κάποιοι πολεμοχαρείς που θέλουν τον πόλεμο, αλλά κάποιοι πολλοί συγκεκριμένοι, που επιλέγουν τον όλεθρο για να διασφαλίσουν άμεσα οικονομικά οφέλη ή να αποκομίσουν μακροπρόθεσμα στρατηγικά.  

Αν κατορθώναμε να καταγράφαμε απλώς ποιοι ενθαρρύνουν τον πόλεμο, ΗΠΑ, Αγγλία, Ρωσία, Ισραήλ και από ποιους ελέγχονται, ίσως παίρναμε μια ιδέα για το τι κρύβεται πίσω από τον βαρύ αυτόν φόρο αίματος.