Το βιβλίο διηγημάτων της Ζωής Κοντόγιαννου κυκλοφορεί σε λίγες ημέρες από τις εκδόσεις Κομνηνός

Μια πολυφωνική και βαθιά ανθρωποκεντρική συλλογή διηγημάτων, μέσα από τα οποία φωτίζονται ανεπαίσθητες, συχνά αφανείς πτυχές της καθημερινότητας. Κάθε ιστορία, αν και αυτοτελής, συνδέεται με ένα κοινό νήμα: την εύθραυστη ανθρώπινη ψυχή και την αλήθεια που συχνά κρύβεται πίσω από κλειστές πόρτες.

Το βιβλίο «Άνθρωποι της διπλανής πόρτας» διαβάζεται με συγκίνηση, σε κάνει να σκεφτείς, σε παρηγορεί, μιλάει στο συναίσθημα, αναδεικνύει την ομορφιά αλλά και το βάρος της ανθρώπινης επαφής και αλληλεγγύης.

Η Ζωή Κοντόγιαννου ζητά από τον αναγνώστη να μπει σιωπηλά και με σεβασμό στις ζωές των ηρώων της κι εκεί να ανακαλύψει κομμάτια της δικής του.

“Το κόκκινο βάζο” ή “Ένα χέρι να σε κρατήσει” εξερευνούν τραύματα παιδικά, υπαρξιακά ή ψυχικά, που διαμορφώνουν τον άνθρωπο, αλλά μιλούν και για την αγάπη, τη φροντίδα και τη δεύτερη ευκαιρία που μπορούν να φέρουν την προσωπική λύτρωση.

Στο “Πέντε Αυγούστου” έχουμε μια ποιητική, γαλήνια προσέγγιση του τέλους της ζωής, με τον θάνατο να παρουσιάζεται όχι ως τρόμος αλλά ως μετάβαση στο φως.

Οι “Άδειες καρέκλες” αναδεικνύουν την εγκατάλειψη που βιώνουν ηλικιωμένοι, παρά το ότι κάποτε η ζωή τους ήταν γεμάτη από πρόσωπα και χαρά.

Στην “Εξιλέωση” ο Σταύρος, ένας άνθρωπος που έζησε μια ζωή αυτοκαταστροφική, καλείται να επανενωθεί με την αγάπη μέσα από την αρρώστια της γυναίκας του.

Σε πολλές ιστορίες, όπως στην ιστορία “Ένα χέρι να σε κρατήσει”, η συγγραφέας μιλά για την κατάθλιψη χωρίς εξωραϊσμούς αλλά με βαθιά κατανόηση και τρυφερότητα.

Με απλή και διεισδυτική γλώσσα, με συναισθηματική καθαρότητα, η συγγραφέας δεν πέφτει στην παγίδα της ηθικολογίας, αντίθετα προσφέρει χώρο για ενσυναίσθηση και αναστοχασμό.

Το ύφος παραμένει εξομολογητικό, τρυφερό, βαθιά ανθρωπιστικό, ενώ η συγγραφέας δεν εξιδανικεύει και δεν τιμωρεί τους χαρακτήρες της. Η προσέγγιση θυμίζει ψυχογραφική λογοτεχνία συχνά πλαισιωμένη από χριστιανικούς συμβολισμούς και φιλοσοφικούς υπαινιγμούς.