Έχει περάσει αρκετός καιρός από την τελευταία φορά που μάθατε νέα μου. Να σας πω ότι δεν είμαι πια στο νηπιαγωγείο αλλά στη Β’ Δημοτικού. Ναι, ναι, μεγάλωσα κι εγώ!

Περίμενα, που λέτε, αυτές τις διακοπές του Πάσχα να τις περάσω στο χωριό μαζί με τη γιαγιά και τον παππού μου. Όμως ήρθε, λέει, ένας ιός (κι όχι εκείνος ο υιός που περιμέναμε!) και τα έχει κάνει όλα άνω κάτω!
Κι έτσι ούτε στο χωριό μπορώ να πάω, ούτε στο σχολείο ξέρω πότε θα επιστρέψω.
Και τους φίλους μου, ναι, κι αυτούς δεν μπορώ να τους συναντήσω από κοντά! Ούτε και τον Λευτέρη!
Αχ και να μπορούσατε να δείτε πόσο πολύ έχει μεγαλώσει ο Λευτέρης! Με περνάει ένα κεφάλι και του έχουν πέσει πιο πολλά δόντια από εμένα.
Αυτές τις ημέρες μιλάμε συνέχεια αλλά από τον υπολογιστή του μπαμπά!
Όμως, πάλι βιάζομαι… Αχ αυτή μου η συνήθεια!
Ας τα πάρουμε από την αρχή…
Τις πρώτες ημέρες μέσα στο σπίτι νομίζω πως άκουσα ότι ο Λευτέρης ζορίστηκε πολύ.
Ο μπαμπάς μου μιλούσε στο τηλέφωνο με τον μπαμπά του κι εγώ δεν άντεξα κι έστησα αυτί (μυστικό να το κρατήσετε, εντάξει;).
Θυμάστε πόσο πολύ αγαπάει το πρόγραμμά του να μην έχει αλλαγές; Ε! Τώρα του ήρθαν όλες μαζεμένες. Όπως και σ’ εμένα!
Είχε δίκιο τελικά να θέλει να μην αλλάζουν τα πράγματα!
Καμιά φορά μου έρχεται να φωνάξω «Θέλω το σχολείο μου πίσω! Θέλω τους φίλους μου πίσω! Θέλω το πρόγραμμά μου πίσω!».
΄Ισως αυτό να εννοούσε και εκείνος όταν γρατσούνισε το πρόσωπό του τόσο δυνατά που έτρεξε αίμα (μπορώ και το βλέπω το σημάδι τώρα που μιλάμε στον υπολογιστή!).
Γιατί αυτό κατάλαβα πως συνέβαινε στο σπίτι του τις πρώτες ημέρες που ξεκίνησε αυτή η άτιμη η «γαιονομική κρίση»!
Χτυπούσε τον εαυτό του, τσίριζε, φώναζε και σταμάτησε και να τρώει..
Αποφάσισα έτσι κι εγώ να κάνουμε ένα δικό μας πρόγραμμα…
Αλλά για να μη σας κουράσω άλλο θα σας στείλω τα νέα μας σε επόμενο μήνυμα.