ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ ΠΟΥ ΧΑΣΑΜΕ

Ανώφελα φλερτ, ανούσιες ερωτικές περιπτύξεις, άσκοπες συζητήσεις, οινόπνευμα και καπνός, η σύντομη περίληψη ενός καλοκαιριού που ξεκίνησε με τις καλύτερες προοπτικές και κατέληξε σε εφιάλτη. Ένα μοιραίο γεγονός ταρακουνάει για τα καλά τον πρωταγωνιστή της ιστορίας, αλλά αντί να τον ξυπνήσει τον βυθίζει ακόμα πιο πολύ στο βούρκο του.
Όταν είχα πει στην Όλγα πως δε θυμόμουν καν το πρόσωπό της, τη στιγμή που της γύρισα την πλάτη μου, μου απάντησε πως ήμουν τυχερός! Μάλλον είχε δίκιο. Αν θυμόμασταν με κάθε λεπτομέρεια τις φορές που πέσαμε, όταν προσπαθούσαμε να σταθούμε στα δυο μας πόδια, ο φόβος θα μας κυρίευε σε κάθε επόμενη προσπάθεια και πιθανότατα δε θα καταφέρναμε να περπατήσουμε ποτέ. Η μνήμη δεν πρέπει να διαγράφει το παρελθόν, αλλά οφείλει να κρύβει κάτω από το χαλάκι του χρόνου τα ίχνη του πόνου και να αφήνει στην επιφάνεια μονάχα τα λάθη που κάναμε. Για να μην τα επαναλάβουμε.
Εγώ θα τα επαναλάμβανα όπως και να είχε…