Η έμπνευση είναι η ωραιότερη ερωμένη στη ζωή του γνήσιου αρσενικού˙
ενώ η χαμένη έμπνευση είναι η πιο αυταρχική σύζυγος.
Ο Ιωάννης Εύδυστος δείχνει ν’ αναζητά με μανία να βρει διεξόδους, σε μια «ωμή» καθημερινότητα που τον παιδεύει, ανατρέχοντας στο όνειρο, τη φιλοσοφία, την ποίηση, την έρευνα, τη γραμματική και την ιστοριογραφία. Όμως, οι άτιμες πράξεις επιπόλαιων συναναστροφών, που προκαλούν απογοήτευση, θυμό, κατάθλιψη, απαιτούν πιο «κομψές» και άμεσες απαντήσεις. Σε εγκαλούν να εντρυφήσεις σε ταπεινούς κώδικες, σε μια συμπεριφορά πιο «χυδαία», που δεν επιδέχεται καμία αξιολόγηση.
Άσπρισες. Σε σάπισαν οι πράξεις.
Τη λύση ασυνείδητα θα ψάξεις.
Σ’ άρχει ασυνείδητη αιτιοκρατία.
Άρρητη εξίσωση το πεπρωμένο της ζωής σου
κι άγνωστος το ίδιο το «Εγώ».
Μία η λύση πριν πεθάνεις:
«Εγώ ίσον μηδέν».
Θα πείτε, τι σχέση έχουν όλα αυτά που γράφω με την ποίηση!
Μα ναι, η ποίηση είναι μια καταφυγή, εικόνες, γεύσεις, αγγίγματα, μυρουδιές κι ήχοι, όλα κομψά κι απρόσμενα θένε να γίνουν στίχοι, μια βαθιά αναπνοή πριν ξαναβουτήξεις στα βάθη της προσωπικής σου θάλασσας. Ένα χαμόγελο πριν βυθιστείς στο τέλμα «άθλιων» συναλλαγών.
