Τα μονοπάτια του χθες είναι δρόμοι μοναχικοί του μυαλού, που δεν ξέρουν από συντρόφους. Όταν έρθει η ώρα, πρέπει να τους βαδίσεις μόνος, για να επιστρέψεις σε τόπους και σε πρόσωπα που άφησες πίσω χωρίς να πεις ένα γεια, σε συναισθήματα που έκρυψες, γιατί έτσι θεώρησες πως πρέπει να γίνει, σε όνειρα που έκαψες, για να κρυφτείς πίσω από τους καπνούς, σε επιθυμίες που έθαψες ζωντανές, αφού δεν είχες τη δύναμη να τις πάρεις στα σοβαρά, σε φόβους που δεν σκότωσες και γαντζώθηκαν πάνω σου, για να τους κουβαλάς παντού μαζί σου…
Το χθες αν δεν το αφήνεις ήσυχο επαναστατεί. Σου βαραίνει το βήμα. Δεν σου επιτρέπει να βαδίσεις μπροστά. Σε αναγκάζει να επιστρέψεις για να το ησυχάσεις.
Έρχονται κάποιες στιγμές στη ζωή του ανθρώπου που με βαρύ το βήμα ακολουθεί τα μονοπάτια του χθες, για να γυρίσει πίσω, ελπίζοντας πως θα συμφιλιωθεί με ό,τι του κλείνει τον δρόμο που οδηγεί στο αύριο.
