Της Κέλλυς Ζαφειροπούλου από την Ποιητική της Συλλογή ”Glitch” των Εκδόσεων Κομνηνός

”Μπορεί οι αιτίες να χάνονται, μα τα σημάδια παραμένουν κι εμείς  σαστισμένοι ακόμη από εκείνη την παροδική έκσταση της ξαφνικής γιορτής, ξεκινάμε κυνηγώντας ξανά καινούριο φως. Όχι γιατί φοβόμαστε το σκοτάδι, μα γιατί νιώθουμε επιτακτική μας ανάγκη να ψάχνουμε κι ας μην βρίσκουμε, να βρίσκουμε και να μην μας κάνει, να βρίσκουμε πάλι και να μην αρκεί. Άλλωστε, πότε είναι αρκετό το φως;  ”

Καμία φορά νιώθω πως κάτι ανοίγει στα δύο το μέσα μου και απελευθερώνει μια λαχτάρα. Μου θυμίζει μια δροσιά και μια ησυχία που σπάνια συναντώ τριγύρω. Είναι σαν να σκίζεται το φως στα δύο εκείνη την ώρα. Σαν εκείνη τη χρυσή γραμμή που αφήνουν τα αεροπλάνα στον ουρανό του δειλινού.

Κοιτώντας την, νιώθω πως έχουν κλέψει λίγο ήλιο και τον σκορπάνε. Λες και θα ξεπηδήσει από μέσα της μια ευχή και η πραγματοποίησή της θα σταθεί αφορμή για τη μεγαλύτερη γιορτή. Τι κι αν το αεροπλάνο απομακρύνεται από το παρόν μας, τι κι αν η γραμμή σκορπάει στον αέρα όπως εμείς, όταν τελειώσει αυτή η γιορτή, εμείς ξέρουμε πως αυτή γεννήθηκε και έλαμψε κάποια στιγμή μπροστά στα μάτια μας και μας θυμίζει πως κάτι υπήρξε εκεί πριν το αβάσταχτο κενό του ουρανού.  

Έτσι, μπορεί οι αιτίες να χάνονται, μα τα σημάδια παραμένουν και χωρίς την εικόνα τους. Κάποια γίνονται αφορμές και δύναμη, άλλα πάλι γίνονται καινούριες αιτίες κι έτσι, σαστισμένοι εμείς ακόμη, από εκείνη την παροδική έκσταση της ξαφνικής γιορτής, ξεκινάμε κυνηγώντας ξανά καινούριο φως. Όχι γιατί φοβόμαστε το σκοτάδι, μα γιατί νιώθουμε επιτακτική μας ανάγκη το κυνήγι αυτό.

Να ψάχνουμε κι ας μην βρίσκουμε, να βρίσκουμε και να μην μας κάνει, να βρίσκουμε πάλι και να μην αρκεί. Άλλωστε, πότε είναι αρκετό το φως; Βρήκαμε βέβαια πάλι τον τρόπο, καθώς η κοινωνία μας τρέχει γρηγορότερα από εμάς, να αρκούμαστε με υποκατάστατα. Μείναμε εγκλωβισμένοι μέσα στα αόρατα δεσμά που έχουμε από μόνοι μας φτιάξει. Θολωμένοι μέσα στο πρόσκαιρο χάνουμε τα μεγάλα και θεωρούμε αθάνατο το παρόν.

Κι έτσι αυτό, εκμεταλλευόμενο την αφέλειά μας, μας κλέβει τον ελάχιστο χρόνο κάνοντάς μας να ξεχνάμε την ασημαντότητά του. Κάπως έτσι ξεχνάμε τα μεγάλα και πόσο μικροί είμαστε μπροστά τους και καταδικαζόμαστε στο να μη συστηθούμε με την ανθρωπότητα.

Να μην λειτουργούμε ποτέ συλλογικά γι’ αυτήν και να βαδίζουμε πάντα παράλληλα με τη γνώση πως ποτέ δεν θα μας χωρέσει αυτός ο κόσμος, αν δεν αναζητήσουμε την πραγματική αιτία της ύπαρξής μας.  

Τώρα εμάς μας καίνε όλα τα σήμερα, οι Δευτέρες και οι προθεσμίες. Φοβόμαστε να κοιτάξουμε προς τα μεγάλα, μην τύχει και καθρεφτιστεί μπροστά τους το κενό, που επιτρέψαμε να δημιουργηθεί μέσα μας.  

Παραιτήσου, χώρισε, μετακόμισε, φύγε. Μην φοβηθείς τα μεγάλα. Κείνος ο δρόμος, ο λουσμένος φως, είναι δικός σου. Έχε πίστη σε ό,τι γυαλίζει μπροστά στα μάτια σου, καθώς εκεί αντανακλάται η ψυχή σου.  

Ένα λάθος, μια απόφαση και λίγη ψυχή. Αυτά χρειάζονται για να ξεριζωθούμε μια και καλή από τον μικρόκοσμο που μας πνίγει. Ένα glitch μέσα στο τέλειο σύστημα που μας νικά μέρα τη μέρα και φύγαμε.  

Ξεκίνα λοιπόν και τον βρίσκεις στον δρόμο.  

Καλώς ήρθες και πάλι.