Ο Φουσκάτι Τάκι το μικρό ελεφαντάκι είναι δυστυχισμένο! Στο δάσος τα άλλα ζωάκια τον κοροϊδεύουν, γιατί έχει μεγάλη μύτη και χοντρά πόδια.
Αν και ζει απομονωμένο και λυπημένο, γνωρίζει το Μικρό Δοντάκι κοφτερό σαν μαχαιράκι, το πανέξυπνο λαγουδάκι, που τον παίρνει από… το πόδι και προσπαθεί να του εμφυσήσει την αγάπη για τη ζωή και να το κάνει, πρώτα απ’ όλα, να αγαπήσει τον εαυτό του. Γιατί, όπως μαθαίνουμε, τα πουλιά και τα ζώα δεν τον κορόιδευαν επειδή είχε μεγάλη μύτη και χοντρά πόδια, «που ήταν φουσκωτός σαν τα φουσκωμένα πανιά ενός αερόπλοιου», αλλά επειδή «ψυχή μου, ο Φουσκάκι Τάκι προχωρούσε σαν φουσκωτό, ενώ ονειρευόταν ότι ήθελε να τρέχει γρήγορα σαν ζαρκάδι και να πετάει ψηλά σαν αητός».
Ένα τρυφερό και με χιούμορ παραμύθι του Νίκου Παπανικολάου, που μιλάει για τη διαφορετικότητα και την πορεία προς την αυτογνωσία.
