ΑΛΗΣΤΟΥ ΜΝΗΜΗΣ

Η ζωή δεν πρόλαβε να μας γνέψει.  Και τώρα τι; Τι απομένει;  Μια μάνα που πάντα θα προσμένει  κι ένας πατέρας που θα ποτίζει δάκρυα το φεγγάρι.  Ο κήπος δίχως άνοιξη θα μένει  κι η νύχτα τη μέρα με μαύρα πέπλα θα σκεπάζει.